İnsanoğlu ne garip! Ben okudukça kendi insanlığımdan utandım. İçinde bulunduğum sosyo-siyasal yapıdan, kendi cahilliğimizden utandım. Daha pek çok şeyden utandım; ama dile getirmek benim için oldukça zor. Bir baba resmi çizdim Hrant'ı okurken. Hepimiz gibi, hepimizin babası gibi... Bir de köprü canlanıyor artık zihnimde. İki kocaman kolunu kocaman açmış ve önyargılı insanları birbirine kavuşturmaya çalışan bir Hrant köprüsü... O köprüyü yıkanları, o güvercini vuranları lanetliyorum içimden. Bir babaya kıyanları, çocukları yetim koyanları, bizi köprüsüz bırakanları lanetliyorum defalarca ve defalarca... "Hepimiz Hrant'ız, hepimiz Ermeniyiz." demiyorum belki; ama "Hepimiz insanız, hepimiz kardeşiz." demeyi istiyorum; ama bu dünya böyle. İlk cinayet nasıl bir kardeşin kardeşi vurmasıysa, hâlâ aynı vahşi dünyada kardeş kardeşi vurmaya devam ediyor. Tûba Çandar'a kocaman bir teşekkür. Önyargılarımı altüst edip tabularımı yerle bir ettiği için.