Kün Hakkındaki Yorumlar

Sezgin Kaymaz’ın edebiyatımızda renkli ve etkili, üstelik sağlam bir yer edinmiş olmasına okuduğum bu ikinci kitabıyla tamamen ikna oldum. İlki “Farfara” idi. Bu nev-i şahsına mahsus romanda ölüler diyarı ile diriler diyarı birbirine geçmiş durumda, ölülerin öldüğü, dirilerin dellendiği bir hikaye S. Kaymaz’ın kendine has uslubu ve mizah anlayışı ile anlatılıyor. Konya’nın eski halini anlatan, Allah’ın yüz adını öğreten, inançlıların tek ayak kaldırarak doğruyu söylemediği, itikatsizlerin and verdirmeye çalıştığı, cami-cemaat işleri ile fitne-fücurun karıştığı yurdumun insanlarının romanı. Tabii konuşan köpek bu romanda da var. Her türlü sansürsüz küfür ve argo konuşmanın mizah içinde böylesine farklı bir şekilde örülerek insanı bırakın rahatsız etmesini, güldürmese bile gülümsetmesi yazarın en çarpıcı özelliklerimden biri. Bu yıl Sezgin Kaymaz’ı sıkça okuyacağım.

bir roman böyle güzel yazılır da böyle mi biter, az önce bitti kitap ve ben uykum kaça kaça gece okuyup kalbim ata ata okudum da sonu na gelince bu yazara bir çift lafım var dedim. az biraz Ömer'e . Çeto'ya torpil yapsaydı n'olurdu. sonuçta bir iki kalem oynatmaya bakardı bu iş. sonra ölmekle yaşamak arasındaki çizgiye takıldım, öyle ince bir iplikti ki. Ömer oradaydı, Muzaffer hoca burada, aralarındaki bağ asla kopmayacaktı. iyi de ben neden Ömer'le Hüdai'nin yasını tutuyorum. biz biriz biliyorum da kalbime söz geçiremiyorum. yazarın diğer romanları da böyleyse eğer...