Pamuk’un, efsaneler ve Batı edebiyatından yola çıkarak iskeletini oluşturduğu bu kitabı bana irite geldi. Efsaneler gibi başlayıp efsaneler gibi biten içeriği olgunun örneklendirmesi gibi olmuş. Yer yer toplumsal atıflar olsa da irdelediği efsaneler bize ait olmayan, kökeni bizden bambaşka olan kültürel kodlara ait. Başlarken sonunu da düşünebildiğiniz, günümüz dizilerindeki mantalitede ve bence Tanzimat itibariyle Batı Edebiyatını yanlış anlayıp yorumlayan kitaplardaki gibi yavan, gayriahlaki yapıda bir çalışma. Etkisinde kaldığım tek şey: ilk satırlardaki vicdan muhakemesi, sonrasında o da tükeniyor. Cem bir Raskolnikov olamıyor.