Elif Safak´in Baba ve Pic´ten sonra ikinci okudugum kitabi.Ilk kitabinda oldugu gibi bunda da pek aradigimi bulamadim diyebilirim:/nedense bana icini bir türlü dökemedigi ama bir tutamda icinde edebiyat olsun diye yaziyormus gibi geliyor.bir tutam da edebiyat kremasi katalim der gibi onun tabiriyle..yani bir bakiyorsunuz cok güzel bir cümleyle basliyor paragrafa,tamam diyorsunuz simdi bunun arkasi gelicek,doldurucak tam ne demek istedigini,acicak fikirlerini; ama bir bakiyorsunuz hoop coktan olay örgüsünün icine girmis ve yasli bir kadinin yasinin bunalimlari,aile iliskileri vs. hakkinda size iki sayfa her yerde tanidik gelebilecek cümleler kuruyor.Birde kendimi bu kitabinda cok fazla yabanci isimle bogusurken buldum.Sanki amerikali bir yazar lütfedip Türkce kaleme almis gibi.kurguladiginda ise tarzini biraz polisiye romanlara biraz da amerikanvari kaliplasmis cümleleri isitip önümüze koymasina benzetiyorum. Elif Safak´ta belki de tek begendigim unsur,zengin bir kelime haznesiyle kaleme almasi kitaplarini.Ama yabanci kelimelerde kullanmiyor degil.Son olarak;ne kurgu olarak ne de edebiyatin kendi tarziyla bize tercümesini yapamamis popüler bir yazarimiz diyebilirim Elif Safak icin.