Bizler,
hepimiz ve her şey tek bir bütünü oluşturuyoruz.
Kocaman bir bütünüz...
Görüntü olarak birbirimizden ayrı gibi dursak da,
öyle olduğunu sansak da bizler, sadece o kocaman
bütünün küçük parçalarıyız.
Benmerkezci yapımız, duygularımız, sahiplenmeyi
ve ‘benim’ demeyi çok seviyor.
Bu ev benim, sen bu evde kalamazsın.
Bu mahalle benim, siz bu mahallede yaşayamazsınız.
Bu ülke bizim, yabancılar gitsin.
Kuşlar bizim göklerimizde uçar.
Köpekler bizim arazilerimizde dolaşır.
Böcekler bizim evlerimizde yaşar.
Ve böyle sürer gider...
Bizler,
kurtlar, kuşlar, böcekler ve bütün diğer canlılar,
hepimiz, bu evrende birlikte yaşarız.
Hepimiz bu evrenin minik minik parçalarıyız.
Hepimiz bir araya geldiÄŸimizde bu evreni oluÅŸtururuz.
Biz ancak ve ancak hepimiz birlikte varolduÄŸumuz
müddetçe ‘tam’ oluruz. Herhangi birimiz,
herhangi bir ÅŸeyimiz eksik olursa biz de eksik oluruz.
Sizler, bizler ve onlar olmasaydı; sizler,
bizler ve onlar eksik kalırdık.
BENİ BUNCA YILDIR AİKİDO İLE İÇ İÇE YAŞATAN İŞTE BU ANLAYIŞTIR.
BENÄ°M AÄ°KÄ°DO'M BUDUR