Dil, hissiyatı yansıtan aynadır. Hayata diğer milletlerden farklı bakışı, yaşayışı, ayrı bir melekeye sahip oluşu gösterir. Arap dili, tabiatı direkt olarak algılayan, fakat zamanla onu kendine has renkle boyayan bir dildir. Dildeki lafızların manalarını anlamak sonuçta dili konuşanların dille bağlantılarını, düşüncesini, aklını, çevrelerini ve adetlerini tesbite yarar. Dili anlamak, kelimelerini ve bunların tertiplerini bilmekle mümkündür. Düşünce dille: dil yazıyla sembolleştirilir. Dil, değişik şartlar içerisinde gösterir. İnsanın kolaya meyletmesi, farklı yerleşim alanları ve iklim değişiklikleri, kültürel etkilenmeler, hem ses hem mana sahalarında gelişim ve değişikliği netice verir. Dil bir antlaşma vasıtası olarak, varlık ve filleri ayırıcı özellikleriyle tesbit eder. Düşünce kategorileriyle, dil kategorileri arasında çok sıkı bir alaka bulunmaktadır. Dilin bu isimlendirme faaliyeti, o dili konuşanların geçmişi, ictimai hayatları, yaşadıkları coğrafyanın tesiri altındadır. Bu tesirleri, farklı dillerin varlığının sebebi olduğu gibi farklı gramer yapılarının da sebebidir. Dil nazariyyelerinin her biri, dilin menşei problemini tek başına çözüyor görünmemektedir. Aralarında müştereklik bulunabilirse, bütün, bir dereceye kadar izah edilebilir, Arap dilinde anlamlı en küçük lugavi birim, tek bir sestir. İştikak; tek bir sesten, isnadlı cümlelerin bir araya gelişine kadar genişleyen bir hacme sahip olur. Bu çalışma, Arap dilinin lugavi prensiplerini, ses-iştikak-mana üçgeninde ele almayı hedeflemektedir. Sesler, ses değişmeleri, tarihi seyirde kökün oluşumu ve iştikak türlerinden en kapsamlısı olan terkibi iştikak bu cildin konularıdır. İştikakın diğer türleri, anlam değişme ve gelişmeleri, gelecek ciltte bulunacaktır.
