Gençlere küçükken kazandırılan ve gençliklerinden kaynaklanan hasletleri, gelecekteki hayatlarında son derece önemli bir etkiye sahiptir. Her türlü konudan bahseden Kur’an’ın, gençlerden bahsetmemesi elbette düşünülemez. Kur’an, gençlerin ruhi, hissi, zihni ve bedeni gelişiminin, onda doğrudan veya dolaylı olarak meydana getirdiği çalkantılara işaret etmektedir. Gençler; Allah’ın bir lütfu ve hayatın bir süsü olarak beyan edilmiş, çocukluk devresinden itibaren önemsenmiş –inancıyla, takvasıyla, ahlakıyla, iffetiyle, dürüstlüğüyle- itinalı bir şekilde yetiştirilmelerine dikkat çekilmiştir. Gençlerin, müspet-menfi davranışlarıyla Kur’an’da yer alması, onların müspet yönlerini takviye ve menfi davranışlarını terbiye etmek için model oluşturma hedefini taşımaktadır. Bu yönüyle Kur’an, bir taraftan asırlar boyu değişmeyen insan karakterlerini tanıtmakta, diğer yandan gençlerin şahsiyetinde genel geçer kıstaslar oluşturmaktadır. Allah genellikle peygamberlerini gençlik dönemlerinde görevlendirmiştir. Böylece onlari gençlere örnek olmalarının yanında, çağdaşı gençlerle birlikte tevhide dayalı toplum inşasını hedefleşmişlerdir. Kur’an, Hz. İbrahim’den, Yusuf’tan, Musa’dan bahsederken onların peygamberlik öncesi ve sonrası özelliklerine yer vererek yaşadıklaryırla, heyecanlarıyla, endişleriyle, sevinçleriyle, dirençleriyle, tevhid mücadeleleriyle birer model olma özelliklerini ortaya koymuştur. Beşeri sistemlerin, gençleri istismar ettiği, onları sırf tüketim aracı olarak gördüğü, inançsız ve idealsiz, fıtratından kopuk hale getirdiği bu karmaşa ortamında gençlik, Kur’an’ın dosdoğru rehberliğine muhtaçtır.
