E-Dergi

Orhan Pamuk'un eşyalardan yola çıkıp bir hikaye anlatma fikri gerçekten çok yaratıcı. Romanın başlangıç noktası ne kadar yaratıcıysa oluşturduğu ortaya çıkan kitap da o derece özgünlükten uzak. Kitabı bitirmemdeki tek motivasyon müzeyi ziyarete gittiğimde bazı parçalara anlam veremememle ilgili endişemdi. Roman gerçekten çok yavandı.

Kitabın ilk sayfasından itibaren yazarlar merak duygusunu kamçılamakta çok başarılılar. Kesinlikle çok başarılı bir polisiye. Yoğunluğumdan dolayı ara vererek okumak zorunda kaldım. Ve tüm bu zaman zaarfında aklım sürekli kitaba gidiyordu. Yani aynı anda birsürü şüphelinin olduğu süper bir kurgu oluşturmuşlar. Ayrıca hipnozla ilgili ilginç bilgiler de vardı -hipnozu yapan kişinin de hipnoz haline girmesi gibi.- Kesinlikle çok iyi bir kitap.

Dave gurney şeytanı uyandırmada duygularını dışa vurması, Madeliena'a karşı daha paylaşımcı davranışları, oğluyla ilişkisi, iyileşememesi, yaşlanmasıyla okuyucunun zaman zaman içini buruyor. Bu kitapta en göze çarpan nokta seri cinayetlere getirdiği farklı bakış açısı daha doğrusu öldürmeye gerçekçi sebepleri araması. Keyifle okuduğum bir başka romanıydı

Murakaminin hayal dünyamı ençok zorlayan kitabı diyebilirim. Bu romanında da romanın ana karakteri kendi halinde, naif bir adamken kendi derinliğinin ni olduğunu kitabın sonundua anlıyoruz. Tat veren çevirisiyle yine muhteşem bir murakami kitabı daha.

Yazarın klon kitabını okumuş biri olarak büyük hayalkırıklığına uğradığımı belirtmeliyim. Nada karakterinin parlatılacak hiçbir tarafı yok. Pisagoru araya yeşillik olsun diye koymuşlar gibi olmuş, hiç konuyla ilişilendirilememiş. Sonuç olarak bir polisiye okuru olarak beğenmedim. Ama güzel bi paragrafı paylaşmak isterim:“Wayne ağlayacak gibi oldu. Hayatı boyunca ikinci adını hiç kullanmamıştı. Arkadaşları hatta Peter gibi yakın arkadaşları bile ikinci adını bilmezdi. Şimdi ise bütün dünya onu tıpkı John Wayne Gacy gibi üç isimli bir katil olarak tanıyordu. Üstüne üstlük isimlerinden biri de aynıydı.”