E-Dergi

Küçük bir çocuk gözünün içinden çirkin bir dünyaya bakmak nasıl olurdu diye sorarsanız eğer, cevap "Momo" derdim. Momo kim derseniz de, sizi düşüncelerine takıp sürükleyen bir oyunbaz..
Yaşadıkları, gördükleri ve duydukları hiç de oyunbaz hallere uymasa da, çocuk olmanın verdiği sınırsız sorgulama ve hayalgücüyle hepsinin üstesinden geliyor (ya da gelmeye çalışıyor) diyebilirim.
Aslında onun kurduğu cümlelerin yanında benim kuracaklarım tamamen dünyevi tatsız lakırdılar olacağını düşünmekteyim.
Sözü bence Momo'ya bırakmalı...
Buyrun efendim.

-"İnsanların hüznü her zaman, en çok gözlerinin içindedir. insan acı çekince gözleri büyür, eskisinden daha anlamlı durur."

-İnsanların kendi söylediklerine inanmayı başardıklarını sık sık fark ettim, yaşamak için gereksinirler buna.

Ütopya, Distopya, Fantazya, Ütopik, Bilim Kurgu vs… Eseri, bu kavramlar üzerinden değerlendirince, insani boyutumuzun hala geçerliliği konusundan psikolojik rahatlama yaşadığımız düşünülürse kitabın ve kurgunun aslında çok da sürreal olmadığı ortaya çıkıyor.
Kitap hakkında uzun cümleler kurmayacağım fakat sonlara doğru karakterler kendi arasında konuşurken aklıma sadece şu geldi, Erkek olan insan türü neden bu kadar çaresiz ve güçsüz ki diğer türler üzerinde bu kadar güç, şiddet, psikolojik baskı vs. uygulamak zorunda hissediyor?
Kafamı kitaptan kaldırıp boşluğa uzun uzun bakmamı sağlayan bir başka durum da, “Aşk ve Sevgi hissizliğinin hiçbir fiziksel ve cinsel boşluğa benzemiyor oluşu” diyaloguydu.
Diğer taraftan kurgu gerçekten başarılı, karakterler derinlikli ve yazarın entelektüel zekâsını karakterlerine ustalıkla aktarmış olmasını da çok sevdim.
Son da bulunan ek kısım ise ciddi anlamda kafa karıştırıcı!

Sabahattin Ali, 160 sayfaya binlerce sayfalık insan psiokojisi ve ruhunun derinliklerine edebiyatla inen muhteşem bir kelime kumpanyasıyla iniyor. Aşk'ı anlatırken size dönemi tanıtıyor.. Bir kara kaplı deftere hayatını sığdıran basit dediğimiz farkına bile varmadığımız insanların sadece birinin 70 senelik eskimeyen hikayesi...Okuyun...

Kitabın sonuna kadar Livaleneli'nin yeni bir tür denediğini anlayamazsınız..Bende söylemem alın okuyun...
Gerçekten sağlam kurgu, güçlü anlatım...O sondaki mektup'u okuyan savcının ne düşündüğünü düşünmek ve bunu bir kitapla düşündürtmek..Edebiyatın gücü, herşeyin üstünde ah sanat ah..

Bir günde 300 Syf. Kitap okutmayı başarabilen Zülfü Livaneli ve "Serenad'ını" saygıyla ve de sevgiyle...
Derin tarih bilgisinin bu kadar güncel zaman dilimiyle sunulması da kitabın bir başka başarısı...