E-Dergi

Beni yine şaşırtmadı, kitabı şaşırttı fakat böyle güzel olması şaşırtmadı. Sakin başlayıp cümlelere kapılıp karakterlerle arkadaş oldum, sonlara doğru diğer iki kitabında olduğu gibi merak ve sürprizlerle şaşırttı beni. Ömer ve Macide üzerine kurulu bu hikayede ikili ilişkiler ön planda. Konuşmadıkları anlardaki kafalarındaki baloncukları okuduğumuz kısım diye tasvir edeyim, o kısım hem Ömer'e hem Macide'ye yakınlık duyduğum cümlelerle dolu. Bütün alıntılar yapılmış, gerekli incelemeler eklenmiş ve buradan anlıyorum ki bu kitabı okumakta geç bile kalmışım. Kuyucaklı'nın ve Madonna'nın gölgesinde kalmayı hak etmeyecek güzellikte bu roman. Herkes kendinden bir şeyler bulacaktır. İçimizdeki Şeytan ile mücadelenin ve insanlığımızın nasıl uç boyutlara ulaşabileceğini hayretle okuyabilirsiniz.

Tezer Özlü, seyahat notları şeklinde yazmış aslında. Cesare Pavese'den alıntılar var aralarda, kendi güzel, not aldığım, altını çizdiğim cümleleri de mevcut. İntiharının izlerini de taşıyor ayrıca. Kendi ruh halini şu kısımda yakaladım ben: 'Bir yüksekliğin, bir başıma olduğum bir yüksekliğin en ucundayım. İnemiyorum. Yaşayamıyorum. Ölemiyorum.' Fakat bir şeyler eksik kaldı kafamda. Sevemedim, ısınamadım. Ne yaşadı bilmiyorum ama ya ilk okuduğum için, ya o ruh haline bürünüp empati kuramadığım için, samimi bulamadım. Çocukluğun Soğuk Geceleri kitabını da okumam gerek, o zaman kendi adıma bir yere koyacağım bu kitabı.

Çok beğenerek okudum. Marquez'in okuduğum ikinci kitabında anladım ki bu adamın yazdıklarında sonun önemi yok, sonunu merak ettiğiniz için değil, hikayenin güzelliğine kapıldığınız için okuyorsunuz. Bir ailenin soy ağacı baştan sona anlatılmış deyince sıkıcı bir hikaye canlanıyor belki kafada ama Buendiaların isimlerinin karmaşası bir yana, farklı bir güzellikteydi bu kitap. Sıradan ilerleyecek birkaç sayfa derken bir anda biri kendini asmış, silah sesleri patlamış veya birileri ölmüş olabiliyor iki satır sonrasında. Asıl hissedilen ve okuyanların karakterle asıl bütünleştiği o yalnızlık anları ise kitabın hakkını veren kısımları bana göre. Heyecanını hiç kaybetmeyen, şahsi sebeplerden bu kadar uzun sürede okuduğum bir kitaptır kendisi.

Tesadüfen bulduğu bir kitaptan satranç öğrenerek ekipman olmaksızın zihninden satranç oynayan, kendini rakip edinen, hamleleri önceden hesaplayarak kendi deyimiyle 'kendi gölgesine basmadan' oynamaya çalışıyor Dr. B. Durduk yere yapmıyor bunu elbet. Böyle biri bir dünya satranç şampiyonu karşısında ne yapabilir? Psikolojik üstünlük her oyunda olduğundan daha fazla önemlidir satrançta. Yazarın yazdığı koşulları, intiharı hakkında önsözde bilgi sahibi olmak da okurkenki hislerinizi yönlendiriyor. Akıcı bir üslubu var ben beğendim, kısa sürede bitirilebilir bir uzun öykü kendisi.

Bir yazarın bütün romanlarını okuduğunuzda onunla arkadaş olmuş gibi hissedersiniz ya, öyleyim şu an. Birincisi, en güzel kitabı budur kanaatimce. İkincisi, 100 yaşındaki Ruhi Mücerret karakterini anlatışı ve sığdırdığı yaşlılıkla ilgili onca ince espri ve aforizma, her bölümün başındaki alıntılar ve sondaki '...diye bir şey olmasaydı ben icat ederdim' kısımları takdire şayan. Murat Menteş okumak benim için Leyla ile Mecnun'un bitmesiyle oluşan o yaraya bir nevi merhem. Şiddeti, absürdlüğü ve eğlencesiyle dolu dolu bir kitaptı. Okumayan çok şey kaçırır.