E-Dergi

Kara mizah denebilir sanırım. Karışı kıskanan ve muhtemelen de karışı tarafından defalarca aldatıldığı için suçüstü yapmak isterken kendini sürekli rezil, kepaze durumlara sokan ve bu durumlarla da baş edemeyen bir kocanın hikayesini anlatıyor kitap.

Peyami Safa, dili çok başarılı kullanan bir yazar. Kitaplarını okurken kitabın kahramanı oluveriyorsunuz bir anda, siz hissediyor, siz görüyor, siz dokunuyorsunuz adeta. Bu kitabı da bir çırpıda biten harika bir eser. Konuyu basit bulabilirsiniz ancak anlatımı çok başarılı bir eser.

Ahmet Haşim’in denemeleri hoşuma gitti diyebilirim. İlk kısım olan Bize Göre Montaigne gibi genel olarak her konuda fikirlerini içeriyor. İkinci kısım ise Paris seyahatine dair düşüncelerini içeriyor. Eleştirileri çoğunlukla yıkıcı olmakla birlikte tespitlerinin doğru olduğu kanaatindeyim. O zamanların sorunlarının halen aynı sorunlar olması da kötü maalesef hatta belki katlanarak artmış sorunlar. Edebi yönden mükemmel bir kitap değil ancak farklı bakış açıları ve eski İstanbul için okunası olduğu kanaatindeyim.

Açıkçası aşırı bir milliyetçilik içerdiğinden beni biraz fazla sıkan bir kitap oldu. Bu ülke insanının yaşadığı o ağır savaşlar o ağır dönemler hafife alınamaz elbette ama yazarın ‘Müslüman’ olmak ve ‘Vatan Sevgisi’ arasında sağlıklı bir çizgi çizemediğini gördüm. Hele bazı hikayelerde bu konuda şirke varan cümlelerine denk gelmek beni üzdü. Çünkü bu insanlar aslında aydın insanlar. Tebaada şirk sıklıkla görülür ama gezen, gören, okuyan, sorgulayan insanda görmek istemeyeceğim şeyler. Ve maalesef böyle hikayelerin toplumda karşılığının da iyi olmadığı kanaatindeyim. Bizi engelliyorlar, herkes bize düşman, aslında çok iyi bir yerde olabilirdik yaklaşımıyla hiçbir yere varamadığımızı yıllardır görüyoruz. Maalesef ‘Yara Kanatan’ hikayesindeki Pertev Bey’in düşüncelerine katılmamak elde değil...

İkinci cilt birçok duyguyu bir arada yaşayacağınız, birçok gölgede kalmış konunun aydınlandığı bir kitap olacak. İlginç şekilde kitabın özüyle ilgisi olduğunu tam olarak düşünmesemde şu cümle aklıma kazındı kaldı; “ Ne yapıp etmeli, istekleriyle ilkelerini bağdaştırmalı insan.” İnsanı düşündüren ve düşündükçe yoran bir cümle bu. Kitaba dönecek olursak C. Bronte romantik anlatımına devam ediyor ve can alıcı şekilde bitiriyor kitabını.