E-Dergi

Kitaba güzelleme yapmayacağım ihtiyacı yok!
Ancak işlenen bir "olgu" çok daha rahatsız edici: Düşünsenize iç savaş olmuş katliamlar yaşanmış tankı, tüfeği, uçağı olanlar bombardımanlarla toplu kıyımlar yaparak diktatörlüklerini kurup, pekiştirerek 1980 lere kadar sürdürmüşler, ucundan kıyısından diktatörlüğe destek veren saygıdeğer muhbir vatandaşlar son ana kadar hep iş başında ve birgün pat diye demokrasiye geçiliyor ve bunun tek koşulu kimse kimseden geçmişteki yaptıklarının hesabını soramayacak ve herkezin yaptığı yanına kar kalacak.
İyi mi? Okuyun karar verin.

Söylenecek ne kaldı?
Kağıda dökecek sözümüz kalmadığı içindir ki anlatılanları derleyip okuyucuya sunuyoruz. Zenginlik olarak, kültürel katkı olarak görebileceğimiz "mozaik" parçalarını kaybettik. Günümüzde inşaatçılıkta bile kullanılmıyor artık.
Harut Usta, "Ben farklı, orijinal ve memlekete yararlı şeyler yapmayı istedim hayatım boyunca” diyor.

İspanya iç savaşını Hamingway, Kazancakis, Kostler ve özellikle Andre Malreux'nun Umut'undan okuduk. Javier Cercas'ın eseri,savaş sonrası geriye dönük gözlemleriyle, Faşist Franco'nun "aydınlardan" nasıl bu kadar destek gördüğünü ve demokrasiye geçiş aşamasında kanlı ellerin temizlenmeden yaşamlarını yine refah içerisinde sürdürebildiği okuyoruz.

Bu kitaptan öğrendiğim en önemli konu, Karadeniz sahil kesimini mahveden otobanın Ordu sahilini boz(a)madan arkadan geçmesinin verdikleri müsadele, karşı koyuş sonucu elde ettikleridir.
Bir şehire nasıl renk katılırı ve kültürel anlamda zenginleştiriliri okuyacaksınız.

Evet "coğrafya kaderdir". Keyifli bir kitap yorumuna katılmıyorum, iç burkuçu, yürek yakıcı tanımı daha uygun. Birçok eseriyle aynı tarz yazılmış. Sanırım Oya Baydar kendi okuyucu kitlesini oluşturmuş bir yazarımız. Sammurabi