E-Dergi

Bence bu kitabın en büyük eksikliği, resimli olmayışı. Bir nesnenin şeklinden şemalinden bahsederken, üzerindeki ilginç sembollere dikkat çekerken veya onu diğerlerinden ayıran bir fiziksel özelliğini anlatırken resim görmeden, salt okumanız bir süre sonra adeta bir teknik şartname okuyormuşsunuz hissi yaratıyor. Bu da okuyucuyu sıkıyor.

O kadar iyi bir çalışmanın eseri ki, okuyucu bunu her sayfada görüyor. Yıllardan beri süregelen bir birikimin sonucu ortaya çıkmış bu eseri ben bir gün okudum fakat bir günde okunmaması gereken bir eser olduğunun ve üzerinde durup düşünülmesi gereken pek çok nokta olduğunun da altını çizmek isterim.

Farklı farklı insanların ortak bir kaderde buluştuğu bir takım hikayelerin yer aldığı bu kitap, bu topraklar uğruna yaşamlarını ve canlarını vermiş binlerce insanımızın anısını canlı tutuyor.

Konuya ilgi duyanları fazlasıyla tatmin edecek bilgi ve belgelerle dolu, anlatımı da gayet akıcı olan bu kitabı okumanızı öneririm.

Okuyup bitirdikten sonra idamın hala bir ceza olduğunu düşünmeyeceğinizi umarak okumanızı tavsiye ediyorum. Söylenecek çok şey var aslında bu kitap hakkında. Kitaptan kısa bir alıntı yaparak belki düşüncelerimi özetleyebilirim.

“Bunun çok güç bir şey olmadığını, insanın ıstırap çekmediğini, rahat bir son olduğunu ve bu şekilde ölümün çok kolaylaştırıldığını anlatıyorlar.
Ah! Ya bu altı hafta süren can çekişme ve gün boyunca devam eden bu hırıltı ne peki? Bazen çok yavaş, bazen çok hızlı akıp giden ve artık geri dönmeyecek olan günün korkulan yanı ne? Darağacında biten bu işkence merdiveni ne? Onlara göre bunlar acı değil! Bunlar, kanın damla damla bittiği, düşüncenin sönmesine benzer çırpınmalar değil mi? Ve sonra, sözde acı çekilmiyormuş. Gerçekten buna inanıyorlar mı acaba? Bari kesilmiş bir kafanın, sepetin ucundan kanları akarken doğrularak, halka hitaben, “Hiç de acımıyormuş!” diye haykırdığını söylesinler! Onlara teşekkür etmek için gelen ve “Çok iyi bir buluş. Bunu hiç değiştirmeyin, mekanizması iyidir,” diyen ölüler de mi var yoksa? Bunu Robespierre mi dedi, yoksa 16. Louis mi? Hayır! Bir dakikadan, bir saniyeden az bir zaman içinde her şey bitecek. Onlar, düşüncede bile olsa, acaba aşağı inen o ağır ve keskin bıçağın eti böldüğü, sinirleri kestiği ve omuru parçaladığı sırada, onu yaşayan insanın yerine kendilerini koymuşlar mıdır? Ama ne fayda! Yarım saniyecik bir süre! Bir anda ustalıkla yok edilen bir acı! Korkunç!”