E-Dergi

Öykü okumayı pek sevmem ama bazı yazarların yazdıklarını ara ara okumaya çalışıyorum. Sabahattin Ali’de bunlardan biri. Toplamda beş öyküden oluşuyor ve hep en vurucu öykünün adı koyulur ya kitaba bu kitapta da aynısı olmuş. En çok sevdiğim SES oldu. Kısacık ve tadı damağımda kalan türdendi. Tavsiyemdir.

Polisiye / Gerilim olarak geçiyor tarzı ve direk balıklama atlamam için yeterli sebepti, ama elimde süründü de süründü. Nisan ayında okumam gereken bu kitabı Mayıs sonu geldi ve ben anca bitirebildim. Çevirisinden mi, yazardan mı anlamadım dili çok tuhaf geldi bana. Zaten gerilim ile alakası da yoktu o da ayrı. Bir de siyaset ağırlıklı kitaplar bana eziyet oluyor bu da öyleydi. Karakterlerin salaklıklarını saymıyorum bile. Kısacası beğenemedim.

Yarısına kadar anlatımından dolayı adapte olmakta zorlandım ve o isimler yok mu

Kolay okunan bir kitaptı ama karakterlerin hiçbirini sevemedim. Hele baş karakterin salaklığı beni benden aldı. Adam, 367 sayfa kendi duruşmasında kendi savunmasını kendi yapıyor. Ara ara merak ettirdi ama genel olarak “ben ne okuyorum ya” dedirtti. Daha kısa olsaymış belki daha katlanılabilir olurmuş. Kısacası beğenmedim.

Bu kitap ile ilgili yorumum beğendim mi beğenmedim mi hala kararsızım. Bazı yerleri hele boğdu beni. Sonradan evet açıldı kitap ama ben koptuğum için başlarkenki şevkim gitti ve zevk alamaz oldum. Ayrıksı olduğu için beklentimi açıkcası çok yüksek tutmuştum. Bir süre kardeşlerin hangisi kimdi diye çözmeye çalışmamı zaten hesaba katmıyorum. Orta Çağ polisiyesi bana göre değilmiş sanırım.