E-Dergi

Türk şiirinde soyutla somutun, madde ile mananın, dünya ile ukbanın, metaforların, kavramların, imgelerin bu kadar ve bir düşünce imbiğinden geçirilerek yazıldığı bir şiir kitabı var mıdır bilemiyorum. Merhum Üstad'ın imani dönüşümü, sezgileri, arayışı, kurcalayışı, kavrayışı, ruhunun en karmaşık alanlarına "ben" refleksi ve "özgüveniyle" at koşturması, müjdesi, çilesi...

Şairi bal yapan ama balı izah edemeyen arıya benzeten bir dimağın kendi deyimiyle "ciğerinden kalemle kan çeker" gibi yazdığı muhteşem dizelerin bir senfonisidir Çile.

Talip olanların okumasını tavsiye ederim.

Şöyle diyor kitabın sonunda:

Anne: Evladım, gitme !..
Hüsrev: Ne yapayım anne? Kestiniz incir ağacını.

İnsanın her zaman tutanacak bir dalı, gidecek bir kapısı, dayanacak bir başı olması gerek. Bu tutunuş, çok şeye bağlanışın ilk düğümü olabilir bazen. İncir ağacı madem bir simge, sembol ve metafor ona bakmak lazım. Ona bağlanışın, ona yönelişin ve ona tutunuşun insan ruhundaki yerine, izine, yansımasına...

O bağ koptuğu zaman istidat duvarı yıkılır, ötelerle olan kurbiyet zayıflar, halkalar gevşer ve belkide kopar.

İnsan ruhunun yükselmesini sağlayan her dal, bağ, simge "sendelemeden adım atmanın" fitiliyse şayet, baştada söylediğim gibi:

Her insanın tutanacak bir dalı olmalıdır hayatta. Ve işte yaratılmakta olan o adamın ağacı yoksa; beyin çatırdamaları, zonklamalar, başağrıları sürek avı gibi peşini bırakmaz, nefesleri keser, dizlerin bağı çözer, kalbin ritmi bozar.

Bir Adam Yaratmak... Hele de incir ağacında.

İnsan, doğa, eşya, savaş, kadın, çocuk, şehir, peygamber... Hemen bütün şiirlerinde tok, gür, punto mahiyetinde çağrışımlar ve muhteva. Üslubu ve şiire doyumluk bir mana üfürmesiyle mutlaka istifade edilmesi gereken bir şairimiz/yazarımız merhum Erdem Ağabey...

Başlı başına bir manifesto mahiyetinde. İnanan insanın varlık sebebi, varolma süreci (ruhen), varolma gayesi ve ötesi... Sezgilerle bezenmiş belki ama gerçekcçi; biraz ütopik gibi ama pratiği yüksek; düz metin ve kavramsız gibi ama sade, duru, özsu.

Kitabın ismine tenakuz gösteriyor içinde olanlar, kavramlar, kişiler, olaylar... Bunca varlık var iken gitmez gönül darlığına bir atıf, var olmak istiyorsan var'ı bırak hiç'e var, var isen yoksun ve yok olmak var olmak değildirlere temas... Okunası ve içte dinginlik zerkeden bir kitap.