E-Dergi

Çok içten bir kitap. Çok akıcı bir olay örgüsü olmadığı halde okurken elimden bırakamadığım nadir eserlerden. 12-13 yaşlarındaki bir çocuğun içsel dünyasına ve okuyucuyla samimi sohbetine tanıklık ediyorsunuz. İnsanda hoş bir esinti ve biraz da hüzün bırakıyor. Bence bir başyapıt.

Ben bu eserle 80 yaşındaki bir psikiyatristin dahi terapilerinde çok şey öğrenebileceğini gördüm. Danışanlarına belli bir formatla yaklaşmaması, danışanıyla o anki kurduğu dinamizmi esas alması yazarın gelenekten koptuğunu ve yeni bir ekolü başlattığını gösteriyor. Yalom başarılı bir yazar ve başarılı bir terapist.

Muhteşem bir yapıt olmuş. Yazar birçok toplumun ortak sosyolojik sorunlarına dikkat çekmiş. Toplumların belli karakteristik davranış biçimleri üzerinde durmuş. Sıradan cinayet romanlarının çok ötesinde bir eser. Yazarın bu romanıyla neden Nobel ödülü almış olduğunu çok daha iyi idrak ettim. Kitabın sonunda ana kahramanın cinayete kurban gittiği sahnelerin dehşetengizliğinin tasviri ve kavramının ölmeden birkaç dakika önce ve ölüm anının yaklaşmakta olduğu sırada bir yakınının sorusu üzerine " Beni öldürdüler!" deyişi bir okur için çok sarsıcıydı.

Okudukça insanların ne takıntıları varmış be arkadaş diyor insan. Anlatılan örnekler fazla abartılı hadiselerdi. Kitap takıntılarınızla savaşmak yerine onlara maruz kalırsanız kendiliğinden geçecektir mesajı veriyor okuyucuya sık sık...

Çok fazla bilimsel dil kullanılmış. Yalnız kitap şu iki fikir etrafında geziniyor: 1) insanların çoğunun depresyona girmesi insan beyninin modern yaşama evrilmeden balıklama bu hayatın içine dalması, yani beynimizin henüz bu modern yaşamı kaldırabilecek ve kabullenebilecek bir potansiyelde olmaması. 2) Antidepresan ilaçların insanlarda bağımlılık yaratabileceği ve duyguları yok etmesinden dolayı fayda yerine zarar verebileceği. Ehh, bir okur olarak psikiyatrist yazarın düşüncelerine katıldım doğrusu...