E-Dergi

Sakin ve içedönük dostlarıma sesleniyorum. İsmine bakıp bu kitabı almayın. Bir kişilik grubu ancak bu kadar kötü anlatılabilir. Bu kitap çok sözün, fazla sayfanın bilgi olmadığının örneğidir. Bir Amerikalının içedönüklüğü anlatmasının ne kadar anlamsız ve sakin insanları tanıyabilmesinin ne kadar zor olduğunu bu kitabı okuyorak anlamış oldum.

Ey gidi senai. Dua nedir acaba? Şu mudur: "Varlığını anlamaya var sözü yetmez, varlar seninle vardır. Varlığını anlamaya varlığım yetmez; varlık sana şükrandır" Yoksa şu mudur: "Allah'ım ben acizim, rızanı kazanmama yardım et." Bence ikincisidir. Birincisi ve bu çeşit sözlere dua demek "lügat parçalamak, edebiyat yapmak" demek olmalıdır. Bunun adı içtenlik, samimiyet olamaz. Güzel sözler olabilir, bunlarla dua edilemez, bunlar dua olamaz. Eğer övgüyse bunlar, bunlarla Rabbimizi övmeye çalışmaya gerek yoktur. "Sübhanallah" tesbihi karşısında Demirci'nin yazdığı tekbir harfin bile bir değeri yoktur. "Rabbinize yalvara yakara, için için ve gizlice dua edin. Çünkü, O haddi aşanları sevmez."(7/55) Gazali diyor ki: "ayette geçen 'haddi aşmak'tan kasıt, dua yaparken edebiyat yapmak, süslü kelimeler kullanmaktır."

Yazarlarımızdaki dile daha fazla yabancı kelime sokma telaşını anlayamıyorum. Mustafa hoca da maaşallah etkilenmiş bundan. "Semptom, substratum, kanon, konjonktürel, ironi, illüzyonist, akademya, prototip..." niye rahat anlaşılmak istemez yazarlar, hele de bir tarihçi? Bu kelimeleri kullanınca "hocaya bak ne de çok şey biliyo" mu diyeceğiz biz? Türkçeleri şöyle sırasıyla "belirti, dayanak, temel-ilkeler toplamı, geçerli durum, alaylı söz-gülmece-mecazlı söz, sihirbaz-göz bağcı, model-örnek" yani bunlar daha mı kötü ve anlaşılmaz bizim için?

Bir solukta okunuyor; ancak okudktan sonra uzunca düşündürüyor. Özellikle gençlere öğütler bölümünde yazanlar gerçekten çağımız gençlerine doğrudan hitab ediyor. İlla bir "risale" okuma gereği hissedenlerin hakikati bulma adına İmam Gazali okumaları bence daha mantıklı.