E-Dergi

Bir gün gelir ve dünyanın bir yerinde yıllarca senin haberin olmadan yaşamış birine bütün hayatını anlatmak istersin..

Ama öncelikli anımsadığım duygu yine de hüzün. Daha doğrusu bütün yaşamımı hüzünden bir sis perdesinin ardından anımsıyorum. Geriye kalan tek şey hüzün. En kötüsü bu değil sanırım. Kendimi uzun zaman, insan ölmez yalnızca dünyayı terk eder diye ikna etmeye çalışmıştım. Ölüm, yalnızca bir sözcük demiştim. Ama doğru değilmiş bu.

İnsan günaha girmeden önce çekeceği cezanın ne kadar ağır olacağını bilmeli.

Ölüm umutsuzluktur,oysaki en kötü yaşamda bile her gün umut güneş çiçeği gibi açar.

Bildiği kadarıyla, azıcık sevmek yeterliydi; her şeyi birazcık...böylece içinde kalan birazcık sevgiyi bir sonrakine verebilirdin.