Entelektüeller Hakkındaki Yorumlar

beni mutlu etmedi

Büyük hayal kırıklığı. Keşke başka sitelerden yorumlarına baksaydım almadan önce. Bizdeki İsmet Bozdağ kitapları gibi.

Paul Johnson 'un güzel eserlerinden biri.

Ara ara haksız eleştirilerde ve yönlendirmelerde bulunsa da, kapanış cümlesi olan; Bütün despotlukların en kötüsü fikirlerin kalpsiz tiranlığıdır sözü ile genel anlamda hak verdiğim düşünceye sahip bir kitap oldu. Entelektüel dediğimiz kişilerin toplumlara yönelik etkisi azımsanmayacak bir şekildedir. Entelektüel oldukları kadar da birer insan oldukları için söyledikleri düşünceler ile yaptıkları eylemlerin tutarlılığı da değişkenlik gösterebilir.

Rousseau, Hemingway, Marks, Tolstoy gibi isimleri ozel hayatlariyla, kisilikleriyle ele aliyor. Baskalarina yol gosterici olan/olmasi beklenen bu kisilerin bilinmeyen yonlerini anlatiyor. Yasadiklari hayatin savunduklari felsefelere uyup uymadigini sorgularken zaman zaman acimasiz olmasina ve ozel hayat konusunda hic bir hassasiyet gostermemesine ragmen, okunasi bir eser. Cunku yazarlar, filozoflar, dusunurler hakkinda oldukca ilginc bilgiler var. Ozellikle Tolstoy'u okurken hayal kirikliklari ve saskinliklar arasinda boguldum. Tavsiye edilebilir bir kitap.

Johnson "ele verir talkını kendisi yer salkımı" tipinden ünlü karakterleri zaafiyetleri odağında okurlara tanıtmış. Zevkle ve şaşkınlıkla okunuyor.

paul johnson kitabın girişinde, anlattığı entelektüellerin insanlara nasihat verme ehliyetinin olup olmadığını sorguladığını söylüyor. Kitabı okurken büyük/erişilemez/müthiş denilen entelektüellerin hayatından midem bulandı. Nasıl olur da böylesine çirkef bir yaşantıları olan insanların büyük yazar olarak dillendirildiğini kafam almıyor. Özellikle Rousseau, Shelly, Marx ve Russell'ın hayatlarının iğrençliği beni şoke etti. Özellikle Rousseau'nun beş çocuğunu da yetimhaneye bırakması. Çok okunan bu entelektüellerin hayatının anlatıldığı bu kitabın mutlaka okunması gerek. Diğer yandan Johnson bazı yerlerde haksız eleştiriler de yapmış Örneğin Tolstoy'a karşı. Johnson ne hikmetse Russell ve Sartre'nin Amerikan düşmanlığına çok takmış. En fazla eleştirdiği noktalardan biri de bu konu. Ayrıca Sartre'ın Cezayir savaşı konusundaki tutumunu eleştirirken Frantz Fanon'u Afrika ırkçılığının mimarı olarak görmüş. (s. 346-347) Garip bir biçimde P.J. Avrupa siyasetine karşı çıkan özellikle savaş karşıtlığı ile tanınan bu entelektüelleri yerin dibine geçirmiş.

mustafa kutlu'nun "Anadolu yakası" adlı eserinde adı geçti merak edip aldım şimdilik iyi gidiyor biraz büyük ve kalın bir kitap artık ne zaman biter bilemeyeceğim ;)

Eser, ölümsüzleşmiş entellektüellerin iç dünyalarının ve özel yaşantılarının gözler önüne seriyor. sıradan insanlardan daha sıkıntılı daha sorunlu hayatlara sahipler. kim bilir belkide onları özel yapanda budur...

J.J.Rousseau'dan başlayıp yirmi bir entelektüeli inceliyor. Seçtiği bu entelektüelleri birçok açıdan sorguluyor..