Dün akşam "sıcaktan" uyku tutmayınca bir kitap başlayayım dedim ama ne tezatlıktır ki elim bu kitaba gitti. Donarak ölen nice gençlerimizin anlatıldığı bu 68 sayfalık kitaba.
Hacmi küçük duygusu derin bir eser olmuş.
68 sayfa... Adım adım ölüme yürüyen yüzlerce genç... Savaşamadan, düşmanın gölgesine bile ulaşamadan yiten onca can...
Ve bir de onların ardından " Nasıl olsa ölmeyecekler miydi?" diyebilen bir vicdan...
68 sayfa idi oysa...
Sıcak evimde uykumun gelmesi için beklerken okumaya başladığım 68 sayfalık bir kitap. Ama 68 sayfaya sığamayacak kadar büyük bir destandı aslında.
Bilmem, kelimelerin gücü müydü okumamı zorlaştıran o gözyaşlarının sebebi, yoksa bu konuları fazlasıyla içselleştirmem mi?
O yüzden bilemem herkes de aynı etkiyi bırakır mı bu 68 sayfa? Ama bildiğim tek şey unutmamalı bu isimsiz kahramanları. Ne dualardan, ne hatırlardan...
Mekânları cennet, makamları âli olsun inşallah.