“Canım insanlar sonunda bana bunu da yaptırdınız.” diyor Atay neden günlük tutmaya başladığını anlatırken. Canım insanlar kime neler yaptırmıyorlarki? Yazdığı ya da yazmak istediği kitap, oyun ve hikayelerinden bahsetmiş çoğunlukla. Özel hayatına dair, birkaç isim dışında, başka bir şeyden bahsetmemiş. Londra’dayken ikinci defterde bahsediyor kısacık hayatında olup bitenlerden. Kitaplarındaki kahramanlara benziyor, bir şekilde kitaplarındaki kahramanlar Atay’ın kişiliğinden parçalar gibi. Günlüğü okurken bunu farkediyorsunuz. Hastaneden bahsederken yazılarının bir anda kesilmesi beni çok üzdü. Daha yazacakları vardı onları düşünüyordu hastayken bile. Uzun uzun yaşasaydı keşke, bize de kütüphaneler dolusu eser bıraksaydı. Kendimizi okusaydık onun eserlerinden, kendimize ağlasaydık, kendimize gülseydik, kendi kendimize dertlenseydik bir yerlerde, hep mutluğu arasaydık hiç bulamayacağımızı bile bile… Ruhu şad olsun… Ruhumuz şâd olsun…