Yalnızlık bütün mükemmel beyinlerin kaderidir diyor Arthur Schopenhauer. Bunu söylerken, insanın zevklerinin kaynağını dışarıdan ziyade kendi içinde araması gerektiğini de söylüyor.
Pesimist bir dünya görüşüne sahip olmak olumsuzluk gibi görünse de, kişiyi kötülüklerden koruyucu tarafı da var değil midir sizce?
Dünyada hakimiyet genel olarak kötülüğün, sözde budalalığın değil midir? Kader acımasız, insanlar da zavallı? O zaman bu karamsar düşünürden de alacağımız öğütler yok mudur?
Sanmayın sizi karamsarlığa ve mutsuzluğa sürükleyecek bu kitap. Hayır hayata ve ölüme daha gerçekçi bakmanızı sağlayacaktır.
Mutluluk arayışında da değildir aslında, son tahlilde kendi yalnızlığında ve kendi içindeki mutluluğundadır kendisi. Ölüme methiyeler yazsa da söylemlerinde, yaşamın nasıl yaşanması gerektiğini de gösterecek ve sevdirecektir size.
