İnsan bu eseri okuduktan sonra yüksek bir binanın en tepesine çıkıp teras kattan aşağıdaki kalabalığa seslanmek ve "Türkiye' de işkence yok kardeşim! Var diyenin kafasını patlatırım" demek istiyor. İşkenceye hayır diyenlerin bile hala işkencenin olduğunu bildiği, işkence yapanların bile anti işkence söylemleri ettiği bir ülkede yaşamak traji komik bir durum aslında. Ülkedeki işkence metodları değişmiş olsa da yeni yapılan düzenlemeler ile işkence hala vardır ve varlığını sessiz bir şekilde sürdürmektedir. Size bağıran bir devlet memurunun bile aslında size karşı psiklolojik bir işkence uyguladığı düşünülürse, bizim ülkemizde işkence çalmakta işkenceciler söylemektedir. İşkencenin ülkemizde yeni değişim, yepyeni bir hükümet, yeni düzenlemeler ve revizyoncu bir iktidar sayesinde yok olduğunu söyleyenler acaba Tv' leri açıp izlemiyorlarmı? Ya da ülkenin dört bir yanında hala ifade verirken tokat yiyenler, aşağılananlar bunu söylemekten ve ifade etmekten korkuyorlar mı? Elbette korkuyorlar, elbette Tv' ler izleniyor, ancak işkencenin tanımı bile yapılırken insanımız sadece ölümüne yapılan uygulamaların işkence olduğunu sanıyorlar ve hep bir ağızdan bizim ülkemizde işkence yok diyorlar.
Haklısınız sevgili halkım. Haklısınız.
Zaten ben de bu nedenle bağııyorum ya "Türkiye' de işkence yok kardeşim! Var diyenin kafasını patlatırım"
