Ormandaki "vahşi çocuklara" anlayışla, hatta sevgiyle, muhabbetle yaklaşıp, " Evet, sizi, dramınızı, trajedinizi anlıyorum; siz benim bazı yönlerim, çocuklarımsınız ama ben sizin ötenizde bir varlığım." Dedigimizde, sanki büyü bozulur ve orman sakinleşir. Çocuklar teker teker o özlem duydukları rahata kavuşur ve uykuya dalarlar. Mürebbi sevgi dolu gözleri ile gülümser ve " Gel artık ormandan cikalim, hoşgeldin yeni hayatina" der. Geri özdeşim diye tanımlanan süreç budur.~ Mustafa Merter in kitabini okurken defalarca mucizede denilebilecek anlamlı rastlantılar yaşadım.