Kitap, çalışma şartlarının çok ağır ve saatlerinin de 12 saati aştığı 19.yy başlarının Avrupasından bahsediyor. O günden günümüze tamamen aynı olmasada meselenin özü aynı aslında. İnsan ne kadar az çalışırsa kendini o denli çok geliştirebilir. Daha mutlu ve daha verimli insan olur. 1800 lerin ortasında Fransada başlayan isyanlarda halk iş istemiş, ekmek istemiş. Çalışmayan yiyemez sloganı ile yürümüşler ki İktisatçılar ve din adamları da çalışkanlığı överler. Oysa o günlerde de bugün de çok çalışan çok kazanıyor diye bir doğru orantı yok, hiç bir zaman da olmadı. Gelir dağılımında ki adaletsizlik ise gittikçe büyüyor. Bugün bazı gelişmiş ülke parlamentolarının haftada 4 gün çalışmayı tartışıyor olması kitabın savının güncelliğini koruduğunun göstergesi gibi. Alakasız olacak ama bu kitap bana Orhan Kemal'in Ekmek Kavgası adlı eserini hatırlattı.
