Osman'ın babasıyla kurduğu o bağı kitabı okurken hissedip sonunda da emin olmak.. Çok ağladım bitince, kendi boşluklarımı mı gördüm, eksildiğim yerlerden bir daha mı eksildim bilemiyorum. Anlatımın bu kadar sade olup da bu kadar derinden olması nasıl mümkün oluyor, Güray Süngü beni hep şaşırtıyor; nasıl bu kadar olabilir bir yazar.. Kitap kuyularla dolu, belki bana öyleydi, düştüm durdum, düşmediysem en azından sendeledim her sayfada.
Osman'ın çiçeğe hitap ettiği bir yer var, çok fena üzerime alındım, öyle hissettim; bir okur bir yazardan ne ister? Ben anlatamadıklarımın anlatılmasını, anlaşılmadıklarımın bir yerlerde anlaşıldığını görmek isterim. Gördüm burada. Çok teşekkür ederim, iyi ki varsın canım yazar.