Seninle Güler Yüreğim Hakkındaki Yorumlar

Kemal Yalçın'ı Sarı Gelin-Sarı Gyalin kitabı ile ilk tanıdım.Ve diğer kitaplarını da aldım.Seninle Güler Yüreğim,Osmanlıya en sadık,bilim,kültür,sanat ve mimari de önemli bir yerde olan ve yine Osmanlı tarafından soykırıma uğratılan Ermenileri ve Ermeni tarihini yaşayan kahramanlarla anlatan bir kitap.Türkçe öğretmenlerinin öğretmenine Kemal Yalçın ın 'Bize Alman,Türk,Fransız,Çin şiirlerinden örnekler verdin,çeşit çeşit şiirleri inceledik.Ne Japon masalını bıraktık,ne Türk,ne Uygur,ne Alman masalını...Neden bizlere bir Ermeni masalını,bir Ermeni öyküsünü,bir Ermeni şiirini anlatmadın?' sorusuyla başlayan uzun bir süreç..okurken kimi yerde duygulanacak,kimi yerde gülecek ama en çok ta üzüleceksiniz....Kendini artık Ermeni hisseden biri olarak yapılan herşeyi kınıyorum....

Türklerle Ermeniler arasında gerçek, içten, samimi bir diyalog, bir ilişki yok. Ermeni bir kişiyle ilişkisi olan bir Türk, karşısındaki insanın Ermeni olmaktan dolayı çektiği acıları pek anlamak istemiyor. Her Ermeninin geçmişinde büyük acılar olduğunu düşünmek istemiyor. Kısacası, Ermeniyi kendine benzeterek kabul ediyor. Oysa gerçek dostluklar karşındaki insanın farklılığına, başkalığına içten saygı duyarak ve bu farklılıkları anlamaya çalışarak gelişebilir

Keşke hepimiz yanı başımızdaki insanlara din,dil,ırk ayırımı gözetmeksizin 'SENİNLE GÜLER YÜREĞİM'diyebilsek.Kemal Yalçın'ın bu kitabını çok uzun zaman aradım.Ama ne yazık ki bulamadım.Sonunda yazara ulaştım ve kendisi bana kitabı yolladı.Alır almaz da okumaya başladım ve çok kısa bir sürede bitirdim.Yazarı böyle bir konuya dokunduğu ve cesur yürekliliğinden ötürü kutluyorum.Yaşanan acıları o kadar güzel kaleme dökmüş ki.Ne yazık ki insanoğlu olarak bazı kesimlerin kışkırtmalarına o kadar güzel geliyoruz ki.Yanı başımızda yıllarca omuz omuza yaşadığımız aynı geçmişi toprağı paylaştığımız insanları çok kolay silebiliyoruz.İster Türk olsun ister kürt ister alevi yada yazarın da kitabında aldığı ermeni.Önemli olan önce insan olmak değil mi.Kendim de bir ermeni olarak atalarımın çektiği acıları yıllarca büyüklerimden içim acıyarak duydum.Ben de belki çoğu ermeni gibi biraz ürkek büyütüldüm.Çünkü bu insanlar yıllarca kimliklerini çevrelerindeki insanlardan saklamak zorunda kalıyorlar.İster bu insanlara korkak deyin ister başka birşey.Tok açın halinden anlamaz diye bir söz vardır.Bunun sebebi hala bu olayın kanayan bir yara olması.Geçmişte yaşanan bir sür kötü olay olabilir.Önemli olan bu yarayı iyileştirmek mi yoksa sürekli kaşıyıp daha da kanamasını saklamak mı.?Eğer ben bir ermeni olarak tıpkı atalarım gibi bu topraklarda doğup büyüdüysem vatanım diye bu toprakları gösteriyorsam okuduğum okulda İstiklal Marşını okuyup her sabah andımı söylüyorsam,aynı göğe bakıp aynı dili konuşuyorsam ,babam bu vatan için askerlik yapıyorsa neden kişisel kimliğimi saklamak zorunda kalayım.Bu topraklar benim de vatanım değil mi yani?Niye kendi ülkemde bir yabancıymış gibi yaşamak zorunda kalayım.Teşekkürler Kemal Yalçın.Umarım bu kitabını herkes okur ve bir kez daha düşünür.Lütfen önyargısız olun.Çevrenizdekileri kişisel kimliğinden önce insan olduğu için değerlendirin.Önemli olan karşınızdakinin dili ,dini, deri rengi mi yoksa insan olması mı?Benim için insan olması yeterli ya sizin?