Hüzünlü ama insan kadar gerçek bir öykünün anlatıldığı çok dokunaklı bir eserdi. Ana karakterimiz Aziz Bey'in bir aşk uğruna evini, ailesini terk etmesi ve yaşlandıkça o kızdığı babasına dönüştüğünü anlaması oldukça çarpıcı bir biçimde anlatılıyordu. Ayfer Tunç'un yazımı, anlattığı duyguların ve insanların canlılığı çok etkileyiciydi. Bunun dışında Vuslat Hanım karakteri de oldukça çarpıcıydı, bir kadının boşa harcadığı ve hiç sevilmeden son bulan hayatı ancak bu kadar gerçekçi anlatılabilirdi. Kısaca çok etkileyici, gerçekçi, insansı bir öyküydü. Kitabı okuyan herkesin çok etkileneceğini düşünüyorum, o nedenle mutlaka okumanızı tavsiye ederim.
Kitaptan güzel bir alıntıyla yorumumu bitiriyorum: "Hiç farkına varmadan babası olmuştu. Kalbini karısına açmayan, evinin dışındaki hayatı evinin içindekinden daha önemli bulan, evdeki yürek sızılarını anlamayan, anlasa da umursamayan, çehresi daima asık, sesi daima gür ve azarlamaya hazır baba."
Herkese keyifli okumalar dilerim.