Diğer pek çok meslek grubunun aksine öğretmenler mesleğe adım atarken, daha önce hiç bilmedikleri bir dünyayla karşılaşmazlar. Bir zamanlar öğrenciyken deneyimledikleri okul dünyasının içine bu kez başka bir rolle dahil olurlar; sıraların karşısındaki öğretmen masası artık kendi otoritelerinin bir simgesidir, izinsiz giremedikleri öğretmenler odasının artık doğal birer üyesidirler. Fakat bu tanıdıklık yanıltıcıdır: yeni bir okul, farklı aktörlerle etkileşimler ya da teknolojik bir yenilik öğretmenin kendini yeniden “acemi” hissetmesine yol açabilir. Öğretmenlik, mesleğin başında olduğu kadar hemen her evresinde yeniden güncellenen bir pratik olarak karşımıza çıkar.
Bu kitap, öğretmenliğin sahne arkasına -öğretmenler odasına- yakından bakarak mesleğin görünmeyen dünyasını açığa çıkarıyor. Meslektaşlık ilişkileri, kuşak farkları, ideolojik ayrışmalar, gündelik rutinler ve örtük hiyerarşiler öğretmenin mesleki kimliğini dönüştüren mikro dinamikler olarak analiz ediliyor. Genç öğretmenlerin, yeni atananların ve kıdem-
lilerin gerçeklik şoku deneyimleri üzerinden hayal edilen ile gerçek olan arasındaki boşluğun mesleki acemilik olarak nasıl somutlaştığı tartışılıyor. Öğretmenlerin okulun gündelik rutininde geliştirdikleri taktikler, stratejiler ve uyum biçimleri, okul kültürüyle kurdukları etkileşim ağı içinde farklı öğretmen tiplerinin nasıl ortaya çıktığını gözler önüne seriyor.
“Acemi Öğretmenin Dönüşümü: Eşikler, Taktikler, Güzergâhlar”, yalnızca öğretmen adayları veya kıdemli öğretmenlere değil; eğitim politikası yapıcılarına, sosyoloji disiplinine ve eğitim alanında çalışan araştırmacılara da hitap ediyor. Yöntem olarak etnofenomenolojiye dayanan bu çalışma, öğretmenlerin gündelik deneyimlerinden hareketle mesleki dönüşümün çok katmanlı yapısını görünür kılarak eğitim sosyolojisine özgün bir katkı sunuyor.
