Her yaşantı, insanın hem içindeki hem dışındaki ilişkilerin evrene yansıyışıdır. Evren, sürekli devinen çeşitli olguların maddesel doğasıdır. Doğa, gerçekliğin ta kendisidir. Gerçeklik, yaşamın düşünce sürecine aktarılışıdır. Düşünce ise, insanın temel maddî ürünüdür. Bu Antoloji’de, gelişme sürecinin iç dinamiğini oluşturması -içerideki ve dışarıdaki hapishanelere kapatılarak- engellenmiş kalemlerin uğraşları ve ürünleri yer alıyor. Bunlar, birbirlerinden soyutlanmış ve rastgele yığınlanmış olarak değil; birbirleriyle ilişkili, birlikli ve bütünsel olarak derlenmiştir. Kimi ozanların ürünleri nesnel gerçeklikten gelmekte, kimilerininki ise nesnel gerçekliğe henüz ulaşma çabasındadır. Bunun nedeni, toplumsal estetiğin yerine popülizmin pompalandığı bir süreçte yaşamamızdır. Popülist kültürün temel güç kaynağı, sermaye sınıfının örgütlü gücünün baskısıdır. Tüm kitlesel iletişim ve üretim araçları bu sınıfın elindedir. Gücünü televizyonda, radyoda, sinema ve tiyatroda, müzikte, plastik ve görsel sanatlarda, okullarda; yani burjuva ideolojisinin egemenleştiği tüm sivil ve kamusal alanlarda dayatmaktadır. Bu baskıyı ve etkilenmeyi reddedenler, aşmak isteyenler ise çeşitli tiplere ayrılmış hapishanelere doldurulmaktadır. Dayatmalar, içeride de dışarıda olduğu denli -kim kez gizlice, çoğu kez açıkça- bilinçlere işlenmektedir. Toplumsal estetiğe ulaşmada hâlâ alınacak yolu olan kimi ozanlarımızın çabası, bu nedenle çok daha önemli ve övülesidir. Çünkü, popülist kültür mikrobunun bilinçlerine zerkedilişine karşı koymuşlar, pratikteki dayatmaların kuramsal oportünizme dönüşmesine izin vermemişlerdir. İçeride olduğu kadar dışarıda da baskı ve işkenceye mahkûm edilmiş yürek ve kalemler, bu Antolojide nesnel gerçekliğin maddesel doğasını işlemektedirler. Ölüme mahkûm olan sermaye düzenine prangalı olduğu için kendileri de her geçen an ölmekte olan burjuvazi ve kültürüne kapılanmış popülist sanatçılara karşı, bu Antoloji sanatçıları ve sanatçı adayları, her geçen an yaşamı yeniden üretmektedirler. Bu Antoloji’de imzası olanlar, üretim güçlerini diyalektik ve tarihsel materyalizmden almaktadırlar. Diyalektik ve tarihsel materyalizm, işçi sınıfının felsefesidir. Bu felsefenin dünya anlayış ve yöntemini siyasete taşıyacak olgun bir sınıf partisi emek egemen erki toplumsal yaşamın maddî temeli kıldığı gün, nesnel gerçekliğin sanatsal üretimi üzerindeki baskılar da kalkacaktır. Eğer kimilerinin estetik üretim hataları varsa, bunlar işte o zaman, sanatlarının sınıfsal gelişmesinin akışı içinde giderilecektir. Yüzyıllar boyunca burjuvazinin belirlediği işbölümü biçimi içinde birbirinden ayrı düşürülmüş teori ve pratik, işçi sınıfı ve estetik birleşecektir. Popülist ve yoz kültür aşılacak, yerini içerideki ve dışarıdaki hapishaneden değil, özgür üretim içinden yaşam bulacak toplumsal kültür ürünleri alacaktır. Bu Antoloji, bu yolda bir devinimdir. Sınıfıyla sanatçısının buluşma noktasıdır.
