İsa’nın üvey kardeşiydim…
Annem gelip beni yuvadan aldığında benim Tanrılarım, krallarım, akreplerim vardı. Annemin sakallı misafirleri, “Afiyet olsun” şekerleri. Bir de püsküllerin kanepelerden duvarlara kadar yayıldığı, meleklerin yuva yaptığı bir oda. Bu odaya hiç sokmadı beni. Ben de ona “akreplerimi” hiç anlatmadım. Çalıştığı gazinolarda adına “dağlar kızı Reyhan!” derlermiş. Önceleri çok şeyi gizli tutmaya çalıştı. Sonra utanmamayı öğrendik.
Bu saçlarından sürüklenen kadın annem olur. Annesini böyle abartılmış fotoğraflarla hatırlayan bir çocuk büyüyünce ne olur? Bu soruyu biraz sonra sosyal uzman bilgiçliğiyle bir polis cevaplayıverdi. “Şu çocuğa bak” dedi, “Yarının serserisi, fırlaması, annesini böyle gören bir çocuktan ne olur, fırlama olur, it olur, ibne olur, pezevenk olur” deyip sobasının başında ellerini ovuşturup, başını tekrar gazetesine çevirdi. Toplayalım, “İt, ibne, serseri, pezevenk, fırlama” müthiş bir öngörü…
… Boşları almaya gittiğimde elinde Ece Ayhan’ın kitabı olan kızın kulağına eğilerek “Maveraünnehir nereye dökülür” dedim, kız şaşırdı ve aptal bir ifadeyle yüzüme baktı. “Utanmıyor musun lan laf atmaya” dediler. Yakamdan tutup göğsüme bir yumruk geçirdi. “Bu bir şiir arkadaşım, devlet dersinde öldürülen çocuğun şiiri!”
