gerçek gri çıktı.
siyah diyen de beyaz diyen de dağıldı.
değilmiş meğer,
kötüler hep kötü iyiler hep iyi.
insandık bir şeye inanmalıydık
ve
kendimizi kandırmalıydık.
sevdiklerimiz iyi olmalı idi,
sevmediklerimiz kötü.
biz hep iyi idik ya,
bakmış mıydık bizi sevmeyenlerin penceresinden?
oysa acı taşıyordu aşk... Aşk da taşıyordu acıyı,
mutluluğun hüznü taşıdığı kadar.
insandık bir şeylere inanmalıydık
ve
kendimizi kandırmalıydık.
oysa zile basıp kaçan da
komşunun bahçesinden erik çalan da
korkup arkadaşını satan da
bizdik.
biz hep iyi idik, hiç kötü değildik.
insandık buna inanmalıydık
ve
kendimizi kandırmalıydık.
ben hiç böbürlenmedim,
tırnaklarım ile bir yerlere geldim.
beni bilirsin ben dürüst adamım.
dürüstsen, şahide ne gerek var.
ben hiç bencil değilim,
ben demeye ne gerek var.
biz hep iyi idik hiç kötü olmadık,
insandık buna inanmalıydık.
biz hep beyaz, başkaları siyah olmalı
ve
kendimizi kandırmalıydık.
gerçek gri idi,
siyah ve beyazda saklanmış olmalıydı.