Seven gönüllerde açan sevda gülleri vardır. Öyle bir güldür ki, güzellikleri gökkuşağı rengindedir. Gönül kapısını açmak kolay mıdır? Gölgesinde yolunu gözlediğim akşamüstüne bağlı umutlar, açmayan güllere benzer. Kavuşmalar, kum taneleri gibidir. Zamana doğru ümit kanatları açarken, sessizce omuzunda ağlamayı istemek geç olacaktır. Büyüyorsa sevda özünde, seven her an güllerden ibret almalıdır. Sevda çeken insan, ancak umutlarında yaşar. İçimizdeki aydınlık karanlığa teslim olmamalı. Gözlerimin yüreğe değdiği yer özeldir. Çizilmiştir kaderimize dün de bugün de. Hüzünler değmesin seven canlara. Uzak değildir elbet seven sevene... Sevenin kıymeti, elbette bir gün bilinecektir…
Bedenim sanki bir tabut, tabuttaki ceset ise sevmesini bilen bir yürekten ibaret. Hüznüm kefenimdir, bağırsam bile duyan mı var? Bir avuçluk gönlüm yaşamaktan bile yoruldu, nefes almak çok zor, paslanan ruhumu yakmış hasret. Bir mezarlığa döndüm sanki. Sevmeyi ciddiye alanlar anlar ancak beni. Şu gönlümde gözyaşımdan deniz var, kiralık mutluluklar teselli edemez kalbimi...