Ezelden edebe uzanan varoluş sürecinde İslam ağacının kökü alemlere rahmet Hz. Muhammed (s.a.v), gövdesi Resulullah’ın abası altına aldığı “Hamse-i Âl-i Aba”, dalları Ehl-i Bey İmamları ve onların güzel ahlak ve istikametine tâbi olan mü’minlerdir.
“Yüce Allah, göklerin ve yerin nurudur” (Nur, 35). O Allah’tır ki (c.c) Muhammed’inin nurunu kendi nurundan halk etmiştir. (Ahmet b. Hanbel 4/127; Hâkim, Müstedrek 2/600, 4175; Acluni, Keşf’ul Hafâ, 1, 309, 311, 2/129)
Öyle ki, henüz Hz. Adem a.s. yaratılmadan önce , ruh ile cesed arasında iken, Hz. Muhammed Mustafa’nın peygamberliği sabit oluştur. (Tirmizi, Sünen, Menakıb, 1, 3850)
Velayetin şahı İmam Ali’nin (r.a.) beyanıyla, Elest Bezm’inde Yüce Allah’ın bütün peygamberlerinden “kendilerine kitap ve hikmet verilmiş olsa bile, Muhammed Mustafa’nın peygamberliğibe erişilirse, O’na (s.a.v) inanmaya ve O’na (s.a.v.) tâbi olup yardımcı olacaklarına dair aldığı taahhüt, ezelden ebede hak ve kahihat nurnun “Muhammedî Nur” olduğunun işaretidir. “(Hatırla Muhammed’im) Hani, Yüce Allah, peygamberlerden “Ben size Kitap ve hikmet verdikten sonra nezdinizdekileri tasdik eden Peygamber geldiğinde O’na mutlaka inanıp yardım edeceksiniz” diye söz almıştı. “Kabut Ettik” cevabını vermişlerdi. Bunun üzerine Allah “O halde (bu hakikate) siz şahit olun; Ben de sizinle birlikte şahitlik edenlerdenim” buyurmuştu.” (Âl-i İmran, 81).
Ehl-i Beyt İmamları işte bu nurun kandilleridir. Tarihten bugüne Müslümanların gönülleri, bu Muhammedî nurun velayet kandilleriyle aydınlanmaktadır. Hepsi bambaşkadır… Her biri, aynı nurun birbirinden güzel tecellileridir. Onların yüceliğini anlatmaya söz yetmez. Onların iman, aşk ve çile dolu hayatlarını aktarmaya takat yetmez.
Onların güzelliklerinden bir nebze olsun söz ederek, yüce şefaat ve hükümetlerini talep etmektir maksadımız Elbette Ehl-i Beyt’ i sevmek, Yüce Allah’ın ve O’nun Resulü’nün emridir; imanın gereği, İslam’ın gerçeğidir. Ehl-i Beyt İmamlarının hepsi mânâ sutanlarıdır.
