Bir yerde insanlar eziliyor, sömürülüyor, ötekileştiriliyor, hiç pahasına öldürülüyorsa, o yerde devrim, boş bir hayalden, beyhude bir umuttan ve hatta düşük bir ihtimalden daha fazlasıdır. Bu yer; dört bir yanı suyla kuşatılmış, her yerin, her şeyin, herkesin, koskoca bir dünyanın uzağında ve dışında, gri gök altında, lacivert deniz üstüne inşa edilmiş bir getto, bir kan ve ölüm laboratuarı bile olsa, ötekilerin hayatta kalmak için tek seçenekleri vardır: isyan ve devrim.
Mark Twain müthiş bir saptamayla, “Gerçek, kurgudan daha acayiptir. Çünkü kurgu gerçeği gözetmek zorundadır; gerçeğin öyle bir zorunluluğu yoktur…” der. İşte, Weston Ochse tam da bu düsturla, romanında, cıgaracıları, travestileri, ayyaşları, kafadan çatlakları, aylakları, beş para etmezleri Abraham Lincoln, James Madison, George Bush ve Jacques Chiroc’ın karşısına dikiyor. Ötekiler, Gerçek İnsanlara isyan bayrağını çekiyor!
Yeni milenyumun ilk onyılında, gezegende, feci bir salgın baş gösterdi ve kan grubu “O negatif” olanlar dışında herkesi öldürdü. Kentler yıkıldı, ülkeler yok oldu, toplumlar ortadan kalktı. Uygarlık yıkıldı ve bunun yerini küçük tiranlar, sadist caniler ve kökten dincilerin yönettiği bir dünya aldı. Hayatta kalanlar çaresizce bunların hepsiyle savaşan bir cesur yeni dünya kurmaya çalışarak küçük ve birbirinden ayrı topluluklar kurdular.
Bu da böyle bir grubun hikâyesi. Bu, Kan Deryası’nın hikâyesi.
K›yamet Sonrası Günlükleri’nin dünyasına hoş geldiniz
