..İkinci bağlantı, kapitalizm ve çevresel felaket arasındadır. Yine bunlar, kapitalist bir politik ekonomi ve sonuçları arasındaki zorunlu bağlantılardır. Altta yatan neden, sürekli sermaye büyümesi ve genişleme ihtiyacıdır. Rekabet, bunu yönlendirir, birçok yönden bunu konuşacağız. Ne yazık ki, ancak, sonlu bir dünyadayız. Sonuçlardan bazıları, yaygın kaynak tükenmesinin yanı sıra iklim değişikliği de dahil olmak üzere yaygın çevre kirliliğini içeriyor. Bu sonuçların çoğu, kapitalizmin kârlılığı azaltan herhangi bir maliyeti dışsallaştırmaya (yani, yükü başkalarına yüklemeye) bağımlılığı nedeniyle ortaya çıkar, dışsallıklar meselesini birkaç hafta sonra konuşacağız. Bu gerilimin altında yatan yaygın sağduyu, yaşam kalitesinin, mutluluğun ve tatminin bir şeylerin edinilmesiyle tanımlanması gerektiği düşüncesidir. Bu, yaygın ve sonsuz tüketim, yenilik, eskime ve israfla sonuçlanır, çünkü bunlar kapitalizmin ürettiği şeylerdir.
Son olarak, neoliberal, finansallaşmış ve küreselleşmiş biçimiyle kapitalizm ile bu biçimden kaynaklanan bir dizi sonuç arasında bir dizi bağlantı vardır. Bunları çok, çok hızlı bir şekilde geçeceğim çünkü zamanımız kalmadı, ama aynı zamanda birkaç hafta içinde bunları da ele alacağız. Sermayenin bu biçimi almasının altında yatan neden, kabaca 1945 ile 1970 arasındaki önceki dönemin sonunda, sermayenin hızla düşen kâr oranlarıyla karşı karşıya kalmasıdır. Sermayenin yeni bir biçime, istila ve birikim için yeni alanlara ihtiyacı vardı.
Sermaye, uygun koşullar altında, gömülü (veya sabit) maliyetlerin niteliğine ve kapsamına bağlı olarak dünyayı dolaşmakta özgürdür. Yani, bir yere ve fabrika ekipmanına çok fazla yatırımınız varsa, dolaşmakta o kadar özgür değilsinizdir. Ancak böyle bir yatırımın yükü altında değilseniz, bir kapitalist olarak daha ucuz ve/veya daha fazla itaatkâr emek, daha ucuz kaynaklar, yeni pazarlar, yarattığınız kirliliği boşaltacak yerler vb. aramak için dünyayı dolaşabilirsiniz.
Kapitalist, işçinin tüm yaşamını satın alır mı? Kesinlikle değil. Bu, kapitalistler için çok pahalı olan kölelik olurdu; çünkü, daha sonra bakım masraflarını ödemek zorunda kalırlar, gerçek köleyi satın almaktansa ücretli köleyi kiralamak çok daha iyidir. Kapitalist, işçinin çalışma günü olan belirli bir süre boyunca çalışma kapasitesini satın alır. İş gününün uzunluğunun uzun süredir muazzam bır sınıf mücadelesi alanı olduğunu belırtmeliyim. Marx kapıtal’i yazarken, ortalama bir iş günü on altı, on sekiz saat, hatta daha uzun olabilirdi. Tarihsel olarak, şu anda sekiz saatlik işgünü veya kırk saat haftalık çalışma olarak düşündüğümüz mücadele, uzun, çok uzun bir mücadeleydi. Ancak bahsettiğimiz sürece geri dönersek, temelde kapitalistin satın aldığı şey, işçinin çalışma kapasitesidir, ancak çalışma gününün belirli bir süresi için.
Kapitalist açısından, bu iş günü, uzunluğu ne olursa olsun, iki kısma bölünmüştür. Bu, kapitalist açısından böyledir, kapitalist bu şekılde düşünmese de. Bunun hakkında bırazdan bır şeyler söyleyeceğim. Günün bir kısmı, günün gerekli emek kısmı olarak adlandırılan şeydir. Bu, işgününün, işçinin kendi maliyetini yeniden ürettiği ve ücretinin kendisıne ödendiği kısmıdır.
Geçerli ortalama ücreti oluşturan meta sepetinin bir değeri vardır. Bir işçi, mal ve hizmetlerde bu değeri üretmek için bir günde çok uzun süre çalışmak zorundadır. Bu, iş gününün gerekli kısmı. İş gününün bu kısmı tüm işgünü ıle çakışırsa, hiçbir şekilde fazlalık ortaya çıkmaz. Bu çok açıktır. Çalışma günü on altı saat ise, ancak bu meta sepetinin değerini üretmek on altı saat sürmüşse, artı diye bir şey yoktur.
İş gününün artı-emek adı verilen diğer kısmı, işçinin mal veya hızmet üretmeye devam ettiği ancak ücretinin ödenmediği kısımdır. Bu, artı değer üreten süreçtir ve kapitalistin tüm kârlarının kaynağıdır. İş günü, dıyelım ki, şimdi sekiz saatten oluşuyor, ancak işçi kendini o zamandan daha az bir sürede yeniden üretiyorsa, bunun üzerindeki her şey fazlalıktır. Kapitalist bunun bedelini ödememiştir ve bu nedenle artı değerin ve kârın kaynağı budur. Bütün bunlar hem kapitalistlerden hem de işçilerden gizli kapaklı işliyor. Kimse iş gününü bu şekilde görmez.
