Hayat bir fitneler serisidir ve bu yönüyle insanın iç kuvvetlerini geliştiren, onun bakışlarını keskinleştiren bir eğitici gibi karşısına dikilir ve gerçeğin yeni boyutlarını kavramasında onun yürüyüşünü hızlandırmak için katalizör görevi üstlenir. Bugünün mü’minleri geçmişe kıyasla çok daha çetin/zor bir imtihan içerisindedirler. O günün inkârcıları sâdece “çağırmakla” yetinmişlerdi ama bugünküler artık kendilerine uymayı “mecbur bırakma” noktasına taşımışlardır. Allah’ın dostluğuna güvenecek/sığınacak yerde, Allah’tan başka varlıkları ve güçleri -bunlar makām, rütbe, servet, soy ve ideoloji de olabilir- kendilerine koruyucu/kurtarıcı/ulaştırıcı/dost/sığınak edinenler ve onlardan yardım/destek umanlar, karadulun ihânetine uğramaktan kaçamayacaklardır. Karadul evlerinin etkinliği insanın bilgisizliğinden ve duygusallığından kaynaklanmaktadır. Bu evler tuzağına düşürdüklerinin işini/aşını, emeğini/ekmeğini, sevgisini/îtibârını sömürüp onları köleler gibi kullanmış sonra da bir köşeye atmışlardır. Eğer Müslüman kitleler insanlık kervanında artık öncü rolünden çıkıp atık toplayıcı durumuna geçmişlerse, bunun sebebi Kur’ân tevhîdini kirleten bu karadulların şirke düşmüş/bulanmış zihniyetleridir.
Hâlbuki insan, her şeyden kaçabilir ama Allah’tan kaçması mümkün değildir. Göklerin ve yerin mülkü Allah’ın ise, insan her şeyi yapmaya özgür olduğunu zannettiği bu dünyâda yaptıklarının hesâbını vermeden nereye kaçacağını düşünmektedir. Er geç kendisine biçilen ömür bittiğinde -istese de istemese de- hakîkatle karşı karşıya gelecek, inanmadığını iddia etse de işlediği günahlarının sonuçlarını yaşayacaktır. Îman bir kalp olayıdır ve kalbe inmiş bir îman koşullar ne olursa olsun istikāmetinden ayrılmayan bir sabrın, sadâkatin, direncin sembolüdür. Îman tek olan Allah’a teslîmiyetin adıdır ve menfaatlere göre şekillenen bir yap-boz değildir.
“İnsan sonunda kime dönecekse; O’na kulluk etmeli, O’ndan yardım istemeli ve O’na şükretmelidir.”
