Karanlığın Sonu…’nda yer alan yazılar, bir “durum saptaması” yapma görevini üstleniyor:
Türkiye’de iktidar partisinin koçbaşlığını üstlendiği neo-liberal saldırganlığın yaşamın her alanına nüfuz edişi…
AKP’nin “açılımı/kapanı” babında coğrafyanın kanayan yarası, filizlenen umudu Kürt sorunu...
Nihayet, iktidarın “demokratikleşme söylenceleri”ne karşı, günümüzün iktisadî siyasalarının izini 12 Eylül rejimine dek sürerek 12 Eylül’ün “güncelliği”ni tartışmaya açıyor.
O görkemli Haziran 2013’ün yazdırdığı yazılar…
Umut, coşku, sevinç, acı…
Bu yazılar bir yandan da “liberal”, “demokrat”, “hoşgörülü” AKP iktidarının içinden, bu ilk ciddi muhalefet karşısında 12 Eylül hortlağının nasıl fışkırdığının izini sürüyor…
İnanın, bu ülkede artık baskıların, sömürünün, tahakkümün, umutsuzluğun, umarsızlığın değil, direnişin, isyanın, umudun kitapları yazılacak.
Ethem Sarısülük, Abdullah Cömert, Mehmet Ayvalıtaş, Ali İsmail Korkmaz, Medeni Yıldırım, Ahmet Atakan, Hasan Ferit Gedik, Berkin Elvan… silkinip kalkacaklar kabirlerinden; ellerinde bir güneş gibi taşıyarak yaralarını…
Karanlığın Sonu, bu umut ve bu güvenle Onların anılarına ithaf edildi; saygıyla, sevgiyle, minnetle…
