Hegel’e göre şiir, tinin ve sonsuz yaşamın karmaşıklık ve derinliğini anlatmak açısından en uygun ve en gelişmiş sanattır. Şiir sözcükleri kullanır, sözcükler ise düşünsel ve duygusal yönleriyle tüm tinsel içeriği ifade etmek için en uygun araçtır.
Platon ise; aklın denetiminden uzak, ölçüsüz ve taşkın duygularımıza hitap ederek alkış toplamaya çalıştığını düşündüğü için sanatçıyı Devlet’inden kovar.
Burada bize düşen ise sadece bir soru sorma hakkıdır; dünyalık değilse şair, dünyalık bir mırıldanış olur mu hiç şiir?