“Üzüyor.” dedim, bıraktım,
“Kırıyor.” dedim, bıraktım,
“İhmal ediyor.” dedim bıraktım,
“İncitiyor.” dedim bıraktım,
“Ağlatıyor” dedim bıraktım,
“Aldatıyor.” dedim bıraktım,
“Görmüyor.” dedim bıraktım,
“Unutuyor.” dedim bıraktım,
“İnsana yakışmayacak davranışları var.” dedim, bıraktım,
“Sözünde durmuyor.” dedim, bıraktım,
“Yalancı.” dedim, bıraktım,
“Hain.” dedim, bıraktım...
Bıraka bıraka bir de baktım ki,
Yapayalnız kalmışım,
Tam inzivaya çekiliyordum ki,
Keyfimin kahyası haykırdı:
“Kendine gel!
Senin kadar zengin yok bu dünyada,
Yar da sensin dost da arkadaş da kendine,
Çevrende dönen sahte pervanelere,
Gerek yok, hiç gerek yok,
Bak ben varım,
Bir ömür keyfinin kâhyasıyım,
Yüzünü güldürebilmek için
Kılıktan kılığa giriyorum şurada,
Biz bize yeteriz sahip!”
Moral verdi iç sesim,
Sahip dedi bana,
Kendime geldim,
Sahte gülüşlere, selamlara,
İhtiyacım yok benim.
