Sonra kuzucuğu düşündüm, zavallı kuzucuğu. Hep tekmelenen, uzaklaştırılan ürkek kuzucuk… Onun tartaklandıktan sonra kenara çekilip mutlu arkadaşlarını seyrederkenki hâline takıldım kaldım. O bakışlarını anımsayınca bir kez daha ürperdim. İki kolumla da anneme sarıldım. Nedense babama daha çok güvensem de çoğunlukla anneme sarılıyordum. Uyuyor muydu bilmiyorum ama, “Korkma Yavuz, korkma!” dedi.
“Korkmuyorum ki!” dedim.
Ağlayarak söylediğim için ağladığımı anlamıştı.
“Canım yavrum!” dedi. “Canım yavrum, korkmana gerek yok, ben varım ya! Ben varken sana kimse zarar veremez,” dedi ve yavaşça yanaklarımdan inip yastığı ıslatan yaşlarımı sildi.
Çocuklara EMPATİ kurmanın önemini anlatan çarpıcı bir hikâye KUZUCUK.