Şiir ki mâlihulyâdır, Eflâtun'un tâbiri ile, bir "idealar dünyasıdır"; hattâ, gerçek ve saf idealizm odur. Şiirin gerçeği, duygu ile ifade edilen idea... Şiir beş duyunun dışında bir duygu ile sezgi ile ifade edilen ideadır. Şiirde herşey iedadır; şiirin ideası hakikattir; bu sahte görüntüler dünyası ise, ilâhî bir oyundur, bir illüzyondur. Şâir gizli ve âşikâr sırlara kendi sezgisi ile, kendi şâirâne şuuru -yani şiiri- ile erişecektir. Şâire göre, "gerçek" kendi şiiri; çünki her şuur, ancak kendi şuurunda mevcut olan şeyleri tasdik etmek zorundadır. Beş duyu ile şuuruna varamadığımız bu "âşikâr sırlar"ı, görünen dünyanın arkasındaki ideal gerçekleri, şâirâne şuur ile aramak ve şiir dili ile ifâde ve inşâ etmek... İşte felsefî şiirin, ki bir metafizik aydınlık arayışıdır, istikameti ve gayesi budur. Şahin Uçar, şiirlerinde böyle bir arayış içindedir. Şeydâ Divânı isimli eserinde klasik bir divân şâiri hüviyetiyle tanıdığımız Şahin Uçar, Mâlihulyâ şiirlerinde, klasik şiir geleneğimizden muhteva ve şekil olarak çok farklı bir "metafizik şuur" arayışı ile okuyucu karşısına çıkıyor. Bir Doğu-Batı terkibi.. Belki, bir ölçüde de olsa, kendi kültürel zevk, alışkanlık ve sınırlarını aşmaya çalışan bir şiir... Bütün terkipler gibi, cihanşümül değerler arayan bu felsefî şiir, bizim şiir geleneğimize ve alışkanlıklarımıza sanki biraz yabancı kalıyor. Zira, muhtevâ ve şekil olarak, Müslümanlar için fazla "Avrupaî", Batıcılar için de fazla "İslâmî"... Öyle görünüyor ki, bunlar oldukça hür düşünceli bir okuyucu isteyen şiirler: Baudelair'in dediği gibi, "Ey ikiyüzlü okuyucu, benim eşim, kardeşim!" Şimdi hüküm senin, ferman senin fermânındır.
