Fahriye Çelik, içinden geldiği gibi yazıyor. En fazla bir iki kez geri dönüp bakıyor yazdıklarına. Sonra yürüyor başka türkülere, başka şiirlere... Sadece içinden geldiği yazılan “şey”, şiir olur mu olmaz. Bunu söylemek bile fazla. Fakat bu nasıl bir birikmişlik, duyarlık, hayat bilgisi ve baştan sesini giyinmiş sözdür ki, dur duraksız akıp gidiyor; türkülere girip çıkıyor, şiirlere sataşıyor ve şaşılacak bir şekilde zaman zaman da şiiri buluveriyor.
Karacaoğlan’ın, Pir Sultan’ın, Âşık Veysel’in... sesini, soluğunu ben ve benim gibi pek çok şairden daha iyi yakalıyor.
Keşke, annemi ben doğurabilseydim de, şiirle, kırkından sonra değil, çok erken yaşlarda tanışabilseydi. Kim bilir neler yazardı!
Nevzat Çelik
Fahriye Çelik, 1940 yılında, Sinop’un Boyabat İlçesi’nin Ardıç Köyü’nde doğdu. İlkokul ikiye giderken okuldan alındı. On beş yaşında evlendirdiler. Yirmi dört yaşına kadar dört çocuk doğurdu. 1965 yılında İstanbul’a göç ettiler. İstanbul’a gelişinin ikinci gününde bir fabrikada işçi olarak çalışmaya başladı.
İstedi ki çocukları okusun, doktor ya da mühendis olsunlar. Okudular ama sonunda onlar memur oldu, işçi oldu, mahpus oldu, şair oldu... Bir bildikleri vardır diye, işçiliğinin yanı sıra, tuttu o da devrimci oldu, şair oldu. En son çalıştığı Dedeman Oteli’nden de 1993 yılında emekli oldu.
Dışardan sınavlara girerek ilkokulu bitirdi. Ortaokul sınavlarına hazırlanırken, 1980 yılında oğulları cezaevine düştü. Böylece, mücadelelerle dolu hayatına yeni ve kocaman siyah bir sayfa açıldı. Bu kocaman sayfayı sekiz yıl boyunca acıyla, umutla, hasretle, eksilmeyen bir dirençle ve belki de bütün bunların toplamı olan şiirle doldurdu.
