Ehlibeyt takipçileri, tarihinin başlangıcından günümüze dek Hidayet İmamları'nın (Allah'ın selamı onların üzerine olsun) İslam'ın gerçek hamileri, Peygamber'in (s.a.a) vasileri ve Kur'an'a denk olanların yalnız onlar olduğuna kesin bir şekilde inanmaktadır. Onların bu itikatları aşırılık, taassuba dayalı ve taklidî değildir. Aksine onların bu inancı, Allah Teâlâ'nın kitabı ve kutsal nebevî sünnete dayalı güçlü delillerden kaynaklanmaktadır. Hiçbir Müslüman'ın onları görmezden gelmesi ve onları kulak ardı etmesi câiz değildir.
Eğer Emevî ve Abbasîlerin siyaseti olmasaydı, İslami toplumlarda Ehlibeyt mezhebi söz sahibi olurdu. Çünkü Ehlibeyt mezhebi Peygamber'e (s.a.a) bağlı olup O'ndan alınmıştır. Ancak Emevî ve Abbasî hükümdarları Ehlibeyt'in direnişine karşı koyup onları cezalandırmaya çalıştılar. Zira Ehlibeyt (a.s), onların zulüm ve zorbalık esası üzerine kurulu olan hükümetleri için büyük bir tehlike oluşturuyordu. İşte bundan dolayı siyasi ve iktisadî bütün güçlerini, Onların ve Ehlibeyt takipçilerinin aleyhine yönlendirdiler. Ehlibeyt İmamları da zorunluluk gereği, takipçilerinin (can ve mallarını korumak için) takiye etmelerini ve mezheplerini açığa vurmamalarını emrettiler. Onların (Emevî ve Abbasîlerin), Ehlibeyt takipçileri aleyhindeki zalimane yasalarından bazısı, onların gözlerinin çıkarılması, normal bütün haklardan mahrum kılınmaları ve şeri mahkemelerde tanıklıklarının kesinlikle kabul edilmemesi idi.
