Aslında bu kitabı yaklaşık çeyrek asır önce, 1989’larda yazmaya başlamıştım. Ancak o kadar kitap çıkarttıktan sonra, 10. kitabım olarak yayımlanması da, kaderin bir cilvesi belki. İnsan, doğası itibariyle, “her zaman rasyonel hareket etme becerisi” bulunmayan bir varlık olduğundan, her insanın, elinden gelenin en iyisini yapmakta olduğunu ve kimseyi yargılamamak gerektiği bilmek gerekir. Wallerstein (2009)’ın dediği gibi, “belirsiz bir kozmosta yaşarız ve bu kozmosun tek ve en büyük erdemi bu ‘belirsizliğin sürekliliği’dir. Çünkü insanın yaratıcılığını mümkün kılan şey ‘bu belirsizliktir.’” Schopenhauer’, “Yaşamın belirsizlikleri, güya bize acı verir, ancak aslında, ileride başımıza gelecekleri bilmemek, düpedüz, yeryüzünün en büyük lütfudur hepimiz için.” derken ne kadar da haklıymış. İnsanı ümitvar eden, yaşatan, varoluşuna anlam veren şeyler de bu belirsizlikleri azaltmak, daha çok öğrenmek, yeryüzü yaşamını “evindeki gibi huzurlu, güvende sürdürebilmek” ve zamanını yapılandırmak için yapılan etkinliklerden oluşmaktadır. Yaşam başarımızı sağlayan yegane tutumumuz yorulmadan bıkıp-usanmadan bir sihir yapar gibi çalışmayı sevmek ve yaşam boyu öğrenme ilkelerine ısrarla bağlı kalabilmeyi başarmaktır. Çünkü yaşamın tek anlamı, bu etkinlikleri erdemle sürdürebilen “varoluşumuzun bizzat kendisi”dir. “Onu da sonra anlatırım” kendi kişisel yolculuğumdan ziyade, ülkemizin son çeyrek yüzyıllık sosyal, psikolojik, psikososyal, sosyoekonomik, politik-ekonomik, sosyokültürel unsurları kapsayan duygularımızın ve düşüncelerimizin de yolculuğudur. Bu sosyal bilim denemesi, yaşama ilişkin çok farklı değişkenleri ve insan yaşamına dair bütün bu ayrıntıları, entellektüel açlığı olan okuyuculara yön duygusu sağlayabilecek sosyal şemaları, yaşam becerileri gibi farklı karışımları ve kısacası uygulamalı bilim yolculuğunda, mayalanmış düşünceleri içermektedir. Sanmam ki kısacık yeryüzü yaşamlarımızda, bunlardan daha önemli şeyler olsun!
