İnsan mutlu olmak, huzur içinde yaşamak ve aradığını bulmuş olarak ömrünü tamamlamak ister. Ama araştırmalar, istatistikler ezici çoğunluğun mutsuz ve bunalımlar içinde yaşadığını göstermektedir.
Mutlu olmak ve huzurlu bir hayat yaşamak için, insan önce kendini tanımalı, varlık âlemi içindeki konumunun farkında olmalıdır. Diğer bir ifadeyle; "Ben neyim? Nereden geldim? Nereye gidiyorum? Niçin varım? Sonunda ne olacak?" sorularına cevap verebilmelidir. Veremediği zaman kendini boşlukta hissedecek, kararları ve eylemleri tutarlı ve amaca yönelik olmayacak, özne olmaktan çıkıp, sürü içinde güdülen bir nesneye dönüşecektir.
Kendimizi tanımak için, vücudumuz hakkında biyolojik, anatomik, fizyolojik bilgilere sahip olmak yetmez. Bu özellikler hayvanlarda da var. Aklî ve ruhî [manevî] yeteneklerimizi bilmez isek kendimizi eksik tanımış oluruz. Zira bedenin ihtiyaç ve gıdaları maddî, rûhun ihtiyaç ve gıdaları manevîdir. Başka bir ifadeyle beden ve rûhun arayış ve saadetleri aynı sebepler üzerine kurulmamıştır.
Cenâb-ı Hakk insanları yukarıdaki sorulara cevap bulacak, kendisini tanıyacak bir fıtrat üzere yaratmıştır. Ne var ki küresel egemenlik peşindeki güçler, insanlığın fıtrî yönelimini bozarak, kültür değerlerini tahrip ederek, kullanışlı, itaatkâr sürülere dönüştürme çabasındalar.
Son iki asırdır kişiliğimiz, değerlerimiz, tavır ve tercihlerimiz çeşitli yöntemlerle Batı tarafından pişirilip şekillendiriliyor. İnsanlığın, IT (Information Technology), Hollywood filmleri, görsel ve yazılı medya mecraları ile yönlendirildiği bir çağdayız. Bir zamanlar toplumda ayıp sayılan ve reddedilen giyim kuşam, gayr-i meşrû ilişkiler, ahlâksız tavır ve hareketler bu araçlar kullanılarak yaygınlaştırılıyor, zihinlere yerleştiriliyor ve tabiî/doğal imiş gibi algılamaya başlıyoruz. İhtiyaçlar sonsuzdur diyorlar, daha çok tüketin, şöyle eğlenin, böyle yaşayın, zaman yetmiyorsa hızlanın diyerek dünyevileşmeyi teşvik eden paket yaşam tarzları telkin ediyorlar. İnsanlara var oluşunu düşünme fırsatı tanımıyorlar. “Kapitalizm insanlığın sonu, daha ilerisi yok” diyorlardı. Gelinen nokta ortada!
Kültür, değer, inanç zemini altımızdan kayıp gidiyor. Bir süre sonra küresel pazarın sürülerine karışıp, kaybolma riski altındayız. Küresel sürüde bir nesneye dönüşünce, bütün değerler “Kaç para?” sorusuyla belirlenir olacaktır.
İnsan hayatta sayılamayacak kadar karar verir, eyleme geçer. Bunları mutlu olmak ve hayatına anlam katmak için yapar. Ama aslında iki tercihten birini yapar: Ya dünya tercihinde ya da ahiret tercihinde bulunur. Dünyayı tercih (dünyevileşmek) ömürle son buluyor, ahireti dışlıyor. Ahiret tercihi ise dünyayı da içine alıyor: “Dünya ahiretin tarlasıdır. Ne ekersek onu biçeceğiz.”
Kitap, okuyuculara öz eleştiri yapma fırsatı veriyor ve bir alet çantası sunuyor. Şöyle ki; niyet, değerler ve eylemler yüzleşmesi yaparak herkes kendini yeniden konumlandırabilir. Hayatını ebedî mutluluk istikametine yönlendirebilir. Gençler kişiliklerini inşa etmek ve bilinçli yaşamak için kullanabilirler. Yaşlılar “köprüden önceki son çıkışı” istikamet düzeltme fırsatı olarak değerlendirebilirler.
