Cemal Nadir’i biraz neşesiz gören bir yakını,
“Bu ne somurtkanlık dostum?” der. “Unutma ki senin soyadın Güler!”
Cemal Nadir, başını sallar:
“Hayır,” der, “Güler değil, Nadir Güler.”
Hakkınız Var Efendim
Cemal Nadir, bir gün tramvayda gitmektedir... Yanındaki adam, Cumhuriyet gazetesini açıp, Cemal Nadir’in karikatürüne bakmaya başlar. Daha sonra da Cemal Nadir’e dönüp:
“Vay eşşoğlueşşek,” der, “amma güzel yapmış yahu!”
Cemal Nadir, bozulur ama; fark ettirmemeye çalışarak:
“Hakkınız var efendim,” der.
Ayın Kırk Biri
Cemal Nadir, Bursa’da gezici resim öğretmeniyken okulun müdiresi Zehra Hanım sorar:
“Cemal Bey, bugün ayın kaçı?”
“Tam kırk biri hocam.”
Zehra Hanım, bir an düşündükten sonra:
“Kırk biri mi?!” diye sorunca, Cemal Nadir, bıyık altından gülerek:
“Vallahi kırk bir gündür maaş aldığımız yok da!” der.
Ayın Sonu
Yine böyle maaşlarının unutulduğu günlerin birinde Cemal Nadir, okulun girişinde Zehra Hanımla karşılaşır:
“Hocahanım, dün gece ay’ı gördüm, ip gibi incelmişti, bitmiş tükenmişti sanki,” der.
Zehra Hanım, gülümser ve bir karşılık vermeden odasına yönelir. Yarım saat sonra Cemal Nadir başka bir iş için Zehra Hanıma uğrar. Zehra Hanım, onu karşısında görünce:
“Cemal Bey, benim bildiğim dolunay seyredilir; siz hilal mi seyrediyorsunuz? Ka¬¬¬¬¬fama takıldı da?!” der.
Cemal Nadir, fırsatı kaçırmaz:
“Ne yaparsınız efendim, o koskoca dolunayın ip gibi incelerek, eriyip tükenmesi bana maaşların eriyip bittiği günü, yani ay sonunu hatırlatır da... onun için!”
