Adı Mehmed, mahlası Esad, ama bilinir adı Galib olmasına raÄŸmen, ÅŸiirlerinde kullandığı ateÅŸ mazmununu mübalaÄŸa derecesinde kullanan bu genç ÅŸaire illaki bir mahlas gerekiyorsa Semender demek daha doÄŸru olurdu. Semender ateÅŸte yaÅŸayan ve ateÅŸten hazzeden, ateÅŸ dışında boÄŸulan bir yaratık…Â
Â
AteÅŸ topları, geminin bulunduÄŸu yere gelmiÅŸ; buradaki suları da tutuÅŸturmuÅŸ, biraz önce hareket ettiÄŸi kıyıya doÄŸru ilerliyordu. Tuhaf bir durumdu, bu vakitte güneÅŸ nasıl söner, deniz nasıl yanardı?Â
Henüz ÅŸaÅŸkınlığı geçmemiÅŸti, ayaklarını saran, yakan bir ÅŸeylerin olduÄŸunu hissetti. Geminin tahtaları eriyor, ÅŸeffaf, cıvık, bulaÅŸan bir ÅŸekil alıyordu. Ayakları kaydı, düşüverdi. Olamazdı, bu gemi mumdan baÅŸka bir ÅŸey deÄŸildi. AteÅŸ denizinde mumdan bir gemi...Â
Korku bütün hücrelerini sardı. Hareket etmek istedi, gayri ihtiyarî küreklere yapıştı. Kürekler de gemiden farklı deÄŸildi, üstelik ellerinde bir yanma ve yanmış mum kabartıları kaldı. Yüzme biliyordu fakat bunun ÅŸu anda hiçbir faydası yoktu. Kendini denize bıraksa daha kötü olacaktı. Mumdan gemi erimeye, deniz yanmaya devam etti…Â