Kemal Ahmed, yüreklerimizde, her zaman tavaf edeceğimiz bir ibret abidesi gibi yaşıyor.
                                                                          Â
Suad DerviÅŸ
Â
Kafası
yüzde yüz uygun muydu kafama
bilmiyorum, ama
 o benim soyumdandı.
Etiyle, kanıyla deÄŸil,Â
belki de heyecanıyla deÄŸil,Â
batırıp parmaklarını kanayan yarasınaÂ
beyninin ışığını sattığı içinÂ
bir ekmek parasına.
Fakat ve yazık ki o!
namludan kopan bir kurÅŸun gibi haykırıp,Â
karanlık acıların camını kırıpÂ
güneşi dolu dizgin gözlerine dolduramadı!
Gün geldi, ağrıdan ayakta duramadı.
Ve iÅŸte o zamanÂ
çocuÄŸunu boÄŸanÂ
aç bir ana gibi,Â
bir çözülmez çemberin kıvranarak içinde,Â
boÄŸdu kendi elleri ile yüreÄŸiniÂ
bir rakı kadehinde.
Â
Tutunmak istedi, kaçtılar,Â
çalıştı, kırbaçladılar;
Susadı, kendi kanını içti o!
Parça parça insan kafası satılan,Â
kaldırımlarında aç yatılanÂ
bir caddedenÂ
mukaddes bir ıstırap ÅŸarkısı gibi gelipÂ
geçti o!..
Nâzım Hikmet