Birkaç gün içinde düşündüğüm tasarıyı hayatıma geçirmeye karar verdim: Kendimi çalışmaya verdim... Ne kadar güzel, ne kadar zeki, ne kadar şehvetli olursa olsun, hiçbir kadına önem vermemeye karar verdim. Çok faydasını gördüm bu kararın; inanılmaz bir kata rahatlığı, büyük bir çalışma gücü kazandım böylece. Kadınların, bir-iki güzel sözle ödediklerini sanarak hayatta bize neler kaybettirdiklerini anladım. Ama daha sonra bütün bu kararlar suya düştü. Acı çektim!.. Acı çeken ruhlara karşı seçkin kadınların oynayabilecekleri yüce bir rol var; yaralan saran hastabakıcının rolü, çocuğunu affeden annenin rolü.